28 september: De lange dame

Modebewust ben ik nooit geweest. Als iets ‘ in de mode komt’  moet ik daar altijd erg aan wennen en als ik al iets modieus koop, dan is het vaak niet te opvallend. Mijn lengte is namelijk 1.82 en daar heb ik vooral in de puberteit last van gehad. Gelukkig voor mij was die puberteit in de jaren 70: een spijkerbroek was een vast onderdeel van mijn garderobe en ik kocht altijd mannenmaten, want die waren lang genoeg.

Toen ik 13 was was mijn lengte opvallend, tegenwoordig is dat niet meer zo. Al is het wel handig dat ik nog steeds over een groep mensen heen kan kijken. In de loop van de jaren heeft de confectie industrie de lange mens ook ontdekt. Miss Etam heeft zelfs een lange maten lijn. Broekspijpen die op je schoenen vallen en mouwen die de polsen bedekken. Wat een verademing!

Vrijdagmiddag was ik weer in Groningen en ik wou een zwarte broek. Maar Miss Etam moet flink bezuinigen en heeft de lange maten lijn geminimaliseerd. Geen zwarte broek. Het advies van de verkoopster was: “Past u dan de gewone maat, dan kunt u via internet de lengtemaat bestellen.” Zucht. Dat ging Aaltje dus niet doen. Daarvoor kom ik niet speciaal naar Groningen.

In de winkel stond een volslanke dame te mopperen over de kleine collectie ‘grote maten’. Andere afwijkende confectiemaat, zelfde probleem.
Zij adviseerde mij om naar ‘de Lange dame’ >>> te gaan, een kledingzaak speciaal voor lange mensen. “Achter de Hema zit die.”  Het was een piepklein winkeltje. Vergeleken met Miss Etam dan hè? Er stond een mevrouw achter de balie die nog 10 cm groter was dan ik en ook de andere klanten kon ik recht in de ogen kijken.
Ik vond een prachtige zwarte broek. Zit als gegoten.

‘Dame’ is niet echt een woord dat bij mij past.
Maar lang natuurlijk wel.
What’s in a name?
Een ‘Miss’ was ik toch ook al nooit.