Op de laatste cantorijrepetitie kreeg ik van een sopraan een klein 
boekie. Het hiet: ‘Seins met ’n gniflachien’. Ze haar het kocht in het Drents museum in Assen en vun het ‘echt wat veur mij”. Ze gaf het as een soort hart onder riem in dizze zwaore tieden. Wat een aangenaam boekie! Inderdaod: net wat veur oons. D’r staot Drentse uutdrukkings en gezegden in. Gerard en ik keken dunderdagaomnd het alvast eem wat deur en dat bracht al behoorlijk wat ‘gniflachiens’ te weeg. “Je de buus uutlachen” stun d’r ok in. Vandaag daorum een verhaal in de streektaol.
Dizze keer giet het verhaal over ome Kees. Eigenlijk giet het over mien Va en de twee jongens van zien zus Trijn. Pa was Trijn’s ‘grote breur’. Ze scheelden dattien jaor. Toen zij geboren weur, was hij al an ’t wark. Zij was slim wies met hum en hij was gek op zien kleine zussie. Oons Trijn en Oons Kees, de jongste en de oldste in het gezin. Pa kwam uut de tied in 2008 en of en toe benuumt Trijn en ik naor mekaar hoe wij hem nog mist.
Mien grootvader kwam te overlieden toen de twee jongens van Trijn en Wim nog jong waren en mien Va nam geleidelijk an de rol van opa over. Ome Kees en tante Fre kwamen regelmaotig an. Hij haar belangstelling veur de jongens, becommentarieerde de rapporten, was de ‘ome’ van de starke verhalen en hij maakte zölf speulgoed veur ze. Hij maakte echt liekende geweren van holt waor ze de buurt met ofstruunden, want het waren wel echte baliekluivers, mien tante haar de handen de vol an.
Op een zundagmiddag meuken ze met mekaar een wandeling toen ze langs een maisveld kwamen. “Kiek, maiskolven” leut ome Kees de jongens zien. Hij brak d’r iene of en pelde hum uut, maor die was niet mooi genog. Hij brak d’r nog iene of en leut de jongens zien hoe de kolf d’r van binnen uut zag en da’j die körrels eetn kunt.
“Nim allebeide maor iene met.”
“Vindt die boer dat wel goed, ome Kees?”
“Nee, natuurlijk niet! Dizze maiskolven steel ik nou. Kiekt jullie maor uut of die boer d’r niet ankomt…… of de plietsie. “
Zaten de jongens zomaor midden in een spannend avontuur.
Mien Va haar nog drei breurs en de jongste daorvan was ome Jo. Vrijgezel. Hij at alle dagen bij Trijn, want dan huufde hij zölf niet te koken. Ok hij geneut van de jongens van zien zus en ok hij leerde de jongens van alles. Veural dingen waor as mien tante niet zo wies met was. Hij leerde ze bijveurbeeld schieten met een luchtbuks. Hij leerde ze ok da’j ok kunnen schieten zunder kogels, niet gevaorlijk maor wel een mooi geluud!
Op een dag kreeg Trijn de plietsie an de deure.
Iene haar heur jongens zien schieten met een echt geweer en de plietse waorschowt.
Daor stunden de jongens bedremmeld veur een échte plietsieman.
Ja, zij hadd’n inderdaod een geweer. Van ome Jo! Die deu dat ok!
Zij vunnen het eigenlijk niet zo arg.
Dat daor de plietsie nou veur langskwam.
“Moar ome Kees hé! Ome Kees hef mais steul’n!”
Ome Kees hef zich later de buze uutlacht.
Geef een reactie