Twee weken geleden hadden we een Ontwikkeldag van mijn werk. Een soort ‘ hei-dag’. Met zo’n 60 collega’s kwamen we bij elkaar in De Clinge in Zeegse. De dag stond in het teken van kennismaken, ontmoeten en het ontdekken van elkaars talenten.
Tijdens de eerste gespreksronde kwam ik tegenover een collega die ik al jaren ken. Hij komt oorspronkelijk uit Koerdistan en woont vanaf z’n 21e in Nederland. We stelden elkaar vooraf vastgestelde vragen. Eén van de vragen was: “Wat wilde je worden toen je kind was?”
Onderwijzeres wilde ik worden. Het liep anders: ik werd ambtenaar en later secretaresse. Mijn bovengenoemde collega gaf een onthutsend antwoord op die zelfde vraag:
“Daar was ik toen helemaal niet mee bezig. Het was overleven voor ons. In een onveilige situatie ben je niet bezig met later.”
Zijn antwoord bleef haken in mijn gedachten. Later op de dag kregen we de gelegenheid om in duo’s een wandeling te maken. Eigenlijk moest dat met iemand die je niet kende, maar wij zochten elkaar toch weer op om het gesprek af te maken.
Deze collega is volledig geïntegreerd in onze maatschappij. Getrouwd met een Nederlandse en gezegend met drie prachtige kinderen. Tijdens ons vervolggesprek vertelde hij dat hij trots is op zijn kinderen. Hun jeugd is in tegenstelling tot de zijne wel veilig. Het verschil is groot en hij vertelt hen af en toe hoe goed ze het getroffen hebben. Dat het niet vanzelfsprekend is. “Maar ik hoed me ervoor om dat steeds maar te roepen. Zij vinden dit normaal en ze mogen er gewoon van genieten, zonder steeds mijn waarschuwende vinger.”
1962 Een onbezorgde jeugd
Vergeleken met hem heb ik net zo’n jeugd gehad als zijn kinderen nu.
Dat dat een luxe positie is ben ik me pas veel later gaan realiseren.
Dat je in rust en vrijheid kunt nadenken over je toekomst.
Dat is een groot goed.
Dat moeten we koesteren.
Dit blog sluit ik af met een klein gedichtje van Toon Hermans.
‘Wat wil je later worden? vroeg de juf.
Het was in de derde klas.
Ik keek haar aan
Ik wist het niet,
Ik dacht dat ik al iets was.
Nettie
Mooi Ada, ik denk nog steeds; wat zal ik later worden 🙂