Op 6 januari >>> plaatste ik het gedicht van Bea Sportel over wat muziek met je kan doen.
Nooit is dat lied meer hetzelfde. het is en blijft voorgoed met jou verbonden
net zoals die mens voorgoed met jou verbonden is. was de laatste regel.
Voor mij is dat bijvoorbeeld met ‘The second waltz’ van André Rieu.
Niet een nummer waar ik warm van werd.
Mijn vader wel. Prachtig vond hij het.
Dochter Harriët speelde saxofoon en opa vroeg op een zeker moment: “Kun jij dat vassie van André Rieu ok speul’n?” Dat kon ze.
En als de gelegenheid zich voordeed speelde ze dat voor hem. Ze kon hem geen groter plezier doen. Op een huwelijksjubileum. Of gewoon, als opa en oma bij ons op bezoek waren.
Toen
mijn vader was overleden heeft ze het nog één keer voor hem gespeeld in de rouwdienst.
Af en toe komt het nog wel eens voorbij op de radio.
Na zijn overlijden zette ik de radio dan uit.
Te confronterend.
Vandaag (zie 27 februari 2015 >>>) is het 8 jaar geleden dat hij overleed.
Als ‘The second waltz’ voorbij komt kan ik daar inmiddels met droge ogen naar luisteren.
Het is een mooie herinnering geworden en voor altijd verbonden met mijn vader.
Op you tube staat een mooie versie>>> met foto’s van bloemen.
Rieu hoef ik er eigenlijk niet bij te zien…..
Geef een reactie