Gusteraomnd preut ik met ien van onze predikanten. Wij hadden een kört gesprek over een viering die binnenkört plaots vindt. Hij haar veur mij een klein boekie achteruut legd; of hij mij daor een plezier met kun doen?
Het was een gedichtenbundel van Marga Kool. “Achter oen ogen” hiet het. Het is uutgeven in 1982. Toen was ik 21 jaor. Ik praotte met iederiene um mij hen Drents, behalve met mien collega’s bij Justitie in Assen.
Streektaol was toen veur mij nog niet iets waor ik mij slim drok um maakte. Ze mussen mij niet verplichten um Nederlands te praoten as het niet neudig was, maor ik was ok niet een streektaol-purist.
Wij stunden een keer bij ’t Blauwe meer veur een ijsco-kraompie te teuten, toen iene naost mij ineens um keek en liek in mien gezicht reup: “Heee, dat benne Drente!”
Ja. Wij woont hier. Verder gien aandacht an besteedt.
Drents schrieven vun ik toen nog raar. Wij heurden af en toe Roel Reijntjes veurbij kommen op Radio Noord “Mien moe hè, dat was toch zu’n hemmel meinse….!”
Nou bint wij 34 jaor wieder. De foto van Marga Kool achter op het bundeltie liekt niet meer op hoe wij heur nou kent vanuut het Dagblad van het Noorden.
Under die foto stiet o.a. Ze ijvert sterk voor het verkrijgen van een gelijkwaardige positie voor de Nedersaksische streektaal.
Met mien ‘2016-ogen’ lees ik de gedichten en ik vin ze prachtig.
Het eerste gedicht hef dezelfde titel as het boek.
Wat een mooie, poëtische beschrieving van de Dreintse volksaard.
Achter oen ogen
Achter oen ogen
giet veule verbörgen
oen zörgen
geef ie niet pries
um aover oen liefde
mar niet te praoten
Dreints is een taal
van onbespreuken laoten
de dingen die van binnen raakt
een Dreintse tonge
wordt strenge bewaakt.
de zachte woorden
bewaar ie
veur het duuster
ogenblikkie
heimelijk gefluuster
wat het Dreints ok dan
nog niet aover zien lippen
kan kriegen
road ik dan mar
in oen haanden
oen zwiegen.
Geef een reactie