12 april: Indrukwekkend.

Gistermiddag was de afscheidsdienst van moeder Waninge.
Het was indrukwekkend in meerdere opzichten.

De dankdienst voor haar leven vond plaats in Hoogersmilde, het dorp waar Gerard en ik zijn opgegroeid. De kerk zat helemaal vol, voor de helft gevuld met kinderen, kleinkinderen en aanhang.
Psalm 23 stond centraal. We zongen bekende liederen over de goede Herder.
Wij als kinderen hadden een uitgebreid in memoriam gemaakt: een verhaal over moeders leven, dat vergezeld ging van foto’s uit alle fases van haar leven. Zo zagen we nog even de vrouw die ze is geweest.
Eén kleindochter gaf een treffende beschrijving van oma namens alle kleinkinderen en twee andere kleindochters droegen een ontroerend zelfgemaakt gedicht voor.

Zoals wel vaker werd ik ook geraakt door de muziek. Na de overdenking stond het lied “Wat de toekomst brengen moge” in de orde van dienst. Na het Amen zette het orgel in, maar de organist speelde eerst de melodie van “de Heer is mijn herder”. Dat vloeide over in de noten van het avondgebedje “Ik ga slapen, ik ben moe”(het liedje dat moeder/oma altijd met haar kinderen én haar kleinkinderen zong bij het naar bed gaan) om vervolgens over te gaan in “Wat de toekomst.”

De familie Waninge heeft afscheid genomen van hun moeder, oma en overgrootmoeder en heeft dat op een warme en waardige manier gedaan. “Dat heeft  ze verdiend.” vond dochter Hennie.

Wij kregen een mail van ons gemeentelid Bea Sportel, die de dingen altijd zo prachtig onder woorden kan brengen.
Zij schreef:  Als je het leven onderweg bent kwijt geraakt en er is geen heden of toekomst meer, mag bij het sterven dankbaarheid overheersen.
Deze begrafenisplechtigheid getuigde van die dankbaarheid.
Dag moeder.
Dag oma.