Op weg naar de kerk vanmorgen fietsten we onze nieuwe dominee en zijn vrouw achterop. Ze stonden lichtelijk zoekend op een kruispunt. Wij gingen er van uit dat ze de kerk zochten en wezen hen de weg. Meestal wijzen dominees zelf de weg….. maar fijn dat ze al in Roden zijn! Vanmorgen gingen Gerard en ik voor het eerst sinds een paar weken weer naar ‘onze eigen’ kerk. Vertrouwde gezichten. Ik sprak wat medezangers van de cantorij. Over anderhalve week beginnen de repetities weer; zin in!

Voorganger vanmorgen was Eelkje de Vries uit Burgum. Klinkt ‘ver weg’, maar ook zij is voor ons een vertrouwd gezicht; jaren maakte zij deel uit van de Gespreksgroep ’93 en zij is als pastoraal werker actief geweest in onze PKN gemeente. In  het begin van de viering noemde ze het woord ‘ opademen’. Het past bij mijn zondagmorgen gevoel. Het woord opademen heeft iets van op adem komen, even diep adem halen en tot jezelf komen. Meestal is dat opademen na een drukke werkweek met allerlei nevenactiviteiten, maar nu was het meer na vele omzwervingen weer in de warmte van de eigen kerk.

Het lezingenrooster had het de voorganger niet gemakkelijk gemaakt,  Lucas 13: 22-30. (Lezen?  klik hier voor het gedeelte in de basisbijbel >>>)
Met o.a. de heel bekende woorden die nog vaak worden gebezigd: vele laatsten zullen de eersten zijn. Meestal schertsend bedoeld uitgesproken als iemand ergens te laat binnenkomt. Vanmorgen hoorden we wat Jezus nu werkelijk bedoelde met de woorden die we vinden in Lucas 13.
Wat ik voor mezelf uit de overdenking haalde: kom eens uit de comfortzone van de kerk. De mooie muziek, de ondersteunende liturgie, de mooie verhalen, het sociale vangnet, allemaal fijn en veilig, maar er is meer nodig dan alleen vrome devotie. Wat dat betreft pauskunnen we een voorbeeld nemen aan de huidige paus, die in tegenstelling tot zijn meeste voorgangers vooral oog heeft  voor mensen en die barmhartigheid en mededogen uitstraalt. Wij dienen meer gebruik te maken van de eigenschappen, die worden bedoeld met “de  vrucht van de Geest”: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw en tederheid om er maar eens een paar te noemen. Daar moeten we mee aan het werk.

Ze sloot haar verhaal af met het indrukwekkende statement van Mohamed al Bachiri.
Hij verloor bij de aanslagen in Brussel zijn vrouw. Hierbij een link >>> naar het verhaal van Mohamed in het AD. Hieronder de tekst van het gedicht dat Mohamed  direct na het overlijden van Loubna schreef:

God is groot als ik glimlach.

Ik geef je mijn hand, jood, atheïst of christen.
God is groot als we geweld veroordelen en werken aan vrede en vriendschap.
God is groot voor alle culturen en geloven.
Voor alle mensen die accepteren dat iedereen zijn eigen waarheid heeft in een broederlijke sfeer.
God is groot voor jou, Loubna, mijn grote liefde en voor alle slachtoffers die voor altijd voortleven in ons hart.