Vanmorgen moest ik voor mijn jaarlijkse APK-keuring naar de cardioloog.
Er werd een filmpje gemaakt van mijn hart en de medicijnen werden gecontroleerd.
Meer dan tien jaar ging ik daarvoor naar Dr. Schrijvers.
Een vriendelijke, oudere heer, die alle tijd nam voor een uitgebreid onderzoek en een gesprek over mijn vaatziekte, maar die ook even zo vrolijk iets vertelde over zijn vakantie of zijn kleinkinderen.
Hij had dan ook altijd veel mensen in zijn wachtkamer zitten, dus ik nam vanwege het lange wachten altijd een brei- of haakwerkje mee naar het ziekenhuis.
Ook nu zat ik weer genoeglijk te breien in de wachtkamer en te kletsen met een mevrouw naast mij die ook iets van handwerken wist.
“Mevrouw Wannigge” riep iemand. Ik reageerde niet, want ik heet Waninge.
Toen realiseerde ik me dat de man mij bedoelde. Ik frommelde mijn breiwerk in m’n tas en liep op hem toe.
Hij vroeg: “Hebt u wel even tijd voor mij? U zat zo druk te breien….!”
“Ja hoor, ik heb tijd voor u gereserveerd.” riep ik jolig “Ik ben gewend dat ik hier heel lang moet wachten, dus ik neem mijn breien mee als afleiding.”
“Ik kan snel typen, bij mij duurt niet lang.”
De nieuwe cardioloog is een flamboyante jonge Italiaan die prachtig Nederlands spreekt met een licht accent.
Hij tuurde naar de uitkomsten van het hartfilmpje dat even daarvoor was gemaakt. 
“Met die hart izze niks mis, hè?”
Nee, inderdaad, het zijn mijn vaten die de problemen veroorzaken. We waren er snel uit. Medicijnen: zo door gaan. Levensstijl: zo door gaan. Over twee jaar terugkomen. Een tijdstip voor een nieuwe afspraak wordt te zijner tijd aan mij doorgegeven.
“Tot over twee jaar dan” zei ik bij het afscheid.
“Dat weet ik nog niet.” was zijn antwoord “Ik ben zigeuner, hè? Misschien ben ik dan wel in Canada! Als ik hier dan nog ben heeft mijn vrouw gewonnen!”
Binnen 10 minuten stond ik weer buiten.
Ik hoop dat hij niet naar Canada gaat.
Geef een reactie