20 oktober: Whispering hope

Een week of twee geleden hoorde ik bij de Arbeidsvitaminen op Radio 5 tot mijn grote verrassing het lied ‘Whispering hope’ van Mieke Telkamp en Yvonne Oostveen uit 1961.
De titel en de melodie zijn mij zeer bekend.
Als twaalf jarig meisje zat ik bij Marinus Boer in Dwingeloo op gitaarles, samen met mijn jeugdvriendinnetje Alny Bolding,
Op zaterdag kregen we les en op woensdag brachten we het geleerde in de praktijk in de ‘Mandolineclub’.
Accordeons, gitaren,  mandolines, drum: er zat een heel orkest en Marinus zwaaide de scepter. We speelden liedjes uit de boekjes ‘Zonnige klanken’. Plaisir d’amour, Green sleeves, de bloemenwals, my lady of Spain : zomaar wat titels van muziek die wij toen speelden. Ook ‘Whispering hope’ stond op ons repertoire.

Jaren later leende ik af en toe een accordeon van mijn ome Wim en ik leerde mijzelf de liedjes die nog in mijn hoofd zaten: o.a. Droomland, in ’t groene dal, én Whispering hope. Tot vorige week had ik nog nooit een vocale uitvoering gehoord en toen kwam Mieke Telkamp voorbij. Ik kan niet goed uitleggen wat er dan gebeurt in  mijn hoofd. In ieder geval brengt het emotie teweeg. Marinus, de mandolineclub, de accordeon van ome Wim, de Zonnige klanken, mijn eigen accordeonspel: alles komt bij elkaar als ik zo’n liedje hoor. Tranen. Gewoon omdat ik het dan zo mooi vind  wat ik hoor. Het is een opname uit 1961; hierbij een link naar een YouTube-video. Bijna deftig gezongen. De stemmen sopraan en alt, passen heel mooi bij elkaar. Maar het is wel echt muziek uit de oude doos.

Ik ben er ontzettend blij mee. De verrassing is er nu natuurlijk wel af, maar als hij voorbij komt op mijn MP3-speler geniet ik er intens van. Sweet memories.

P.S. Twee weken geleden schreef ik dit blog, ik had het vanmorgen ‘klaargezet’ voor publicatie vanavond om 19.00 uur. Bij de Tineke-Show op Radio 5 hoorde ik vanmiddag dat Mieke Telkamp is overleden. Ze was een heel beroemd zangeres in Nederland, vooral in de jaren ’50 en ’60. Net voor mijn tijd dus. Eigenlijk kende ik haar alleen maar van haar grote hit “Waarheen, waarvoor” en van de Dikvoormekaar-show van André van Duin, die haar steevast aankondigde als Mie Ketelkamp……
Dit blog is dus posthuum eerbetoon aan haar, ik weet pas sinds twee weken dat ze meer heeft gezongen dan alleen die ene ‘uitvaarttopper’ die werd uitgebracht in 1971.