Maandagmorgen stond ik in de sportschool onder de douche met een aantal yoga-vrouwen. Eén van de dames vertelde me over haar ‘waarde van de dag’. Ze had die morgen haar MP4-speler teruggevonden. Er stonden een aantal foto’s op van haar gezin en wat mooie muziek; ze had het erop gezet omdat ze een operatie moest ondergaan en een tijdje in het ziekenhuis moest blijven. “Dat zou me dan helpen in lastige momenten” vertelde ze.
De ziekenhuisopname was geweest en een tijdje daarna was ze die MP4 kwijt geraakt.  Niet echt iets heel kostbaars en ze had al overwogen om een nieuwe te kopen. Maar afgelopen maandagmorgen had ze hem teruggevonden. “Bijna niet te beschrijven hoe blij je kan worden van zoiets vertelde ze. “Wat een heerlijk gevoel er dan door je heen gaat! Lijkt me ook echt iets voor jouw blog, voor mij bepaalde het de waarde van mijn dag. Wat een goed begin!”

Eenmaal weer thuis maakte ik een aantekening op mijn tablet (dan vergeet ik het niet) en ging over tot de orde van de dag. Maandag, dus genoeg te doen. Maar het ’teruggevonden’ bleef door mijn hoofd spelen. Op maandag doe ik altijd de bedden en stof & zuig de bovenverdieping. En daar, op een nachtkastje van Carlijn’s kamer, lag Gerdien. Tenminste…. wat er van over is. Gerdien was Carlijn’s slaapknuffel vanaf dat ze baby was.

Er zat een rammeltje in. Het is nu een vrij zielig bultje textiel met een rammeltje erin.
Gerdien icarlijn-gerdiens een tijdje kwijt geweest toen Carlijn 5 was. Dat was drama in het kwadraat.
Het ding was zomaar weg en we konden haar echt nergens vinden. Diep verdriet bij Carlijn. Wel hadden we een vervangend knuffeltje met ongeveer net zo’n rammeltje, maar het bleef behelpen. Een week of 10 was Gerdien onvindbaar. We bleven zoeken en op een maandag, toen ik de bovenboel weer eens deed, ging ik met zo’n lang borsteltje achter de verwarming. Waar ik stuitte op weerstand: daar zat Gerdien tussen de muur en de verwarming geklemd. Waarschijnlijk daar verstopt door een vriendinnetje tijdens een spelletje waar ze bij weggeroepen waren.

Carlijn was op dat moment op school. Ik heb Gerdien ingepakt in cadeaupapier en toen ze uit school kwam zei ik dat ik een cadeautje voor haar had.
Wat had ik verwacht? Dat ze helemaal uit haar dak zou gaan van blijdschap!
Wat gebeurde? Ze pakte het uit, drukte het liefdevol tegen zich aan, precies zoals op bovenstaande foto en zei heel zachtjes: “Ik heb jou zo gemist…..” zuchtte een keer diep en bleef vervolgens stil en zielsgelukkig met Gerdien zitten.
Na een paar seconden draaide ze zich om naar mij, haalde haar duim uit de mond en vroeg: “Waar was ze nou?”
Deze scene heb ik destijds vastgelegd met de videocamera. Het ontroert me telkens weer.
Teruggevonden.
Inderdaad: bijna niet te beschrijven.
Bedankt Jolanda!