Na het ‘full house’ van de afgelopen dagen was het huis gistermorgen ineens wel heel leeg.
Harriët vertrok als laatste na de koffie gistermorgen. Ik had een paar vrije dagen opgenomen, dus daarna strekte een lange, vrije dag zich voor mij uit.
Heerlijk.
Herinneringen aan hoe leuk het was zoemden om mijn hoofd bij het opruimen van de rotzooi die zo’n weekend veroorzaakt. Ergens in een hoek vond ik nog het Kat&Muis-spel van zaterdag, in de koelkast stonden de restjes taart van het feest van dinsdag en de kruimels van de chips zoog ik op. Op één van de slaapkamers lag nog een vergeten T-shirt van één van de dochters. Het contact met de kinderen verloopt weer via de app. Grappig, dat wel. Maar niet meer life.
Na de middag trok ik mijn jas aan en fietste naar de Brink.
Daar zette ik mijn fiets bij de kerk.
Ot en Sien stonden op hun voetstuk in de vergeelde bladeren, zich niet bewust van een nieuwigheid in Roden achter hun rug: een zebrapad!
Dat is beslist geen overbodige luxe. Het is erg lastig om daar over te steken.
Iedere donderdagavond als ik op koopavond naar de cantorij-repetitie wandel steek ik daar de weg over, dat zal vanaf nu dus gemakkelijker zijn.
Toen wandelde ik het bos rond de Mensinge in.
Herfst rondom de Mensinge
Het is altijd mooi in de omgeving van de Mensinge, maar in deze tijd is het ronduit prachtig.
Herfst in Roden.
Het ooievaarsnest is weer leeg.
Die zitten vast al in een warm, zuidelijk land.
Hoe verder je van de weg afloopt, hoe stiller het wordt.
In de verte balkte nog de ezel van de kinderboerderij en verder was het stil.
Rust in het hoofd, daar was ik even aan toe.
Het enige wat ik op een gegeven moment hoorde waren mijn eigen voetstappen (meer dan 5000 die middag…) en het ritselen van de bladeren door de wind.
Onophoudelijk dwarrelden de blaadjes naar beneden.
Toen ik weer thuis kwam zette ik een pot thee, schreef een blog en nestelde me daarna in de bank voor de documentaire over onze oud- koningin Juliana. Een ‘empty house’ heeft ook zo zijn voordelen.
Geef een reactie