7 november: Imca Marina en de Zangeres zonder naam.

Gistermorgen zou ik naar de wekelijkse viering van onze PKN-gemeente, maar ik was niet fit. Kan gebeuren. Gerard ging wel en ik bleef thuis. Eén van de zegeningen van deze tijd is dat je dan de dienst niet hoeft te missen, maar dat je thuis kan meeluisteren via Kerkomroep; fijne uitvinding.

Thuis beleef je zo’n kerkdienst anders. Dan hoef je bijvoorbeeld niet stil te zijn en kun je je er hardop tegenaan bemoeien. Dat deed ik ook.
De dominee zei dat Imca Marina de echte naam was van de Zangeres zonder Naam.
“Nee man…” riep ik tegen het scherm “dat is Mary Servaes!”
Maar hij hoorde mij niet en ging nog even door. Totdat iemand uit de gemeente riep dat hij niet de goede naam gebruikte.

Jozef moet huilen als hij zijn broers weer terug ziet.

Maar eigenlijk was dat helemaal niet de essentie van het verhaal. Het ging erom dat de Zangeres zonder Naam op het eind van haar leven een boek had geschreven waarin ze afrekende met iedereen die haar tijdens haar carrière onheus had bejegend.
Ze ziet om in wrok.
Als je dat afzet tegen het verhaal van Jozef die zijn broers na jaren terugziet,  dan leren we van dit verhaal dat wraak nooit de goede oplossing is.
Omzien in wrok betekent voor jezelf een hart vol bitterheid en voor de ander een levenslang schuldgevoel.

Thuis met een kopje thee miste ik veel. Het stukje uit de film van Jozef met een heuse ‘cliff-hanger’ voor de volgende viering. Het schilderij van de man met de zware last van de verantwoordelijkheid. En ik miste het brood en de wijn van de avondmaalsviering. Ik hoorde alleen maar het oneindig vaak gezongen  ‘Ubi caritas’. Dat is wel mooi als er een koor is waarbij de dirigent variaties aanbrengt in het zingen, maar dit was niet fijn om naar te luisteren.
Jammer. Temeer omdat dat één van de beste organisten van ons land op het orgel krukje zit: vraag hem een gedeelte van het avondmaal te omspelen met een  bewerking van een toepasselijk lied.

Wat ik het meest mis bij het beluisteren van de viering is het contact met de andere gemeenteleden. Horen is iets anders dan zien, voelen, praten.
Volgende week ben ik er weer voor de ontmoeting. En het vervolg van de cliff-hanger!