In de weekendbijlage van het Dagblad van het Noorden van afgelopen zaterdag stond een artikel met de kop:
“Nieuwsmijders“: oorlogen, honger, racisme: we worden overspoeld met ellende. Sommige mensen willen het niet meer weten en mijden alle nieuwsbronnen. “Ik heb nu veel meer rust.”
In het artikel kwamen mensen aan het woord die geen TV meer keken, geen krant meer lazen en niet meer klikten op nieuwswebsite’s.
Er kwamen zinnen voorbij als:
– Ik raakte een beetje lamgeslagen. Al die ellende en allemaal zo negatief. Het ergste was het gevoel dat ik er niets aan kon doen.
– Het voelde soms alsof ik werd overspoeld met al het lelijke in de wereld. Alsof er nooit iets positief is. 
– Mensen haken af van het nieuws omdat ze willen ontsnappen uit die kortstondige, oppervlakkige ‘waan van de dag’. Ze zijn de negatieve lading van het nieuws beu.

Helemaal aan het eind van het artikel kwam een ‘semi-mijder’ aan het woord.  Hij volgde het nieuws in grote lijnen, maar zoomde er niet op in. Weten wat er gebeurt in de wereld, maar geen foto’s van afgerukte ledematen, ontredderde mensen en mensonterende verhalen.

Tot zover het artikel. Ik ben dus ook zo’n semi-mijder. Wij krijgen de krant niet meer in de brievenbus. Het exemplaar van zaterdag had Gerard gekocht omdat we een rustig weekend hadden. Het bovenstaande artikel las ik op maandagmorgen, even uitblazend van mijn wekelijkse maandagmorgen-opruim-rondje door het huis.
De krant lees ik de laatste tijd altijd op mijn tablet, ’s morgens bij het ontbijt.
Ik lees de koppen, hier en daar een column en artikelen die me interesseren maak ik wat groter en lees ik helemaal. Maar de verslagen van wat er precies gebeurde tijdens verschrikkelijke aanslagen, hoe mensen schreeuwden, hoeveel gewonden en waren: ik lees het niet meer. Ik hoef het niet te zien. In het artikel stond een zin die me bijbleef: “Journalisten jagen tegenwoordig op emotie. Ze speuren naar tranen, drama’s. Die bloedige beelden gaan direct het angstcentrum van ons brein in. We hebben geen mechanisme in ons hoofd om dat weg te masseren; de ellende blijft hangen en kan z’n weerslag hebben op je humeur.”

Met mijn onbedwingbare nieuwsgierigheid wil ik eigenlijk altijd alles weten.
Maar alles weten maakt niet gelukkig.
Dus ben ik in de loop van de jaren een semi-mijder geworden: ik weet wat er speelt in de wereld, maar ik hoef de details niet te weten.