Ieder jaar op 25 maart halen we het fotoboek met onze trouwfoto’s voor de dag.
Afgelopen jaar voor de 34e keer. Als we het boek netjes in de kast hadden laten liggen, dan zag het er nu waarschijnlijk nog keurig uit.
Maar dat deden we niet. We haalden met het boek herinneringen op. We bladerden met de kinderen door het boek op onze trouwdag en zij keken hun ogen uit naar familiefoto’s uit een tijd dat zij er nog niet waren. Opa Boelen en Opa Boer (de vaders van onze moeders) hadden het leuk samen. De groep Waninge-kleinkinderen was nog overzichtelijk. Mijn ouders, destijds oud in onze ogen, waren jonger dan wij nu.

losbladig systeem

Door al het geblader is het boek uit elkaar gevallen; het was een los-bladig systeem geworden. Zonde. Ik ging op zoek naar iemand die het boek weer in elkaar kon zetten. In onze PKN-gemeente is een amateur-boekbinder. Hem vroeg ik om raad, maar hij kon ons niet helpen. Hij was duidelijk: “Dit is een vreemd systeem met dubbele bladen met een lijmrandje er tussen, hier kan ik niks mee. Dan moet ik het helemaal uit elkaar halen en dan moeten we  maar hopen dat we het weer in elkaar krijgen.”

diepte-investering

Maar het gaat natuurlijk niet om het album, het gaat om de foto’s. Wat zou er verloren gaan als ik de foto’s uit het boek haalde en in een ander album zou plakken? Niets. Een soort behangboek zonder stalen, dat toch al uit elkaar lag.
Bij Het Goed kocht ik een splinternieuw, groot fotoalbum, het zat nog in folie. Een diepte-investering van € 2.50.
Een hele middag zat ik te fröbelen met een schaar en lijm.
Foto’s lostornen uit het boek.
Mooi passe partoute’s er heelhuids uit proberen te krijgen.
Dat lukte niet altijd……..

Het leuke was dat ik nu ook de volgorde van de foto’s wat kon aanpassen.
De fotograaf wist natuurlijk niet welke families van de bruid en welke van de bruidegom waren: er zaten een paar verkeerde combi’s bij.
Ook overviel een me een wat melancholiek gevoel: wat waren er toen nog veel ooms en

… jonger dan wij nu…..

tante’s! Ze waren er allemaal.
Van onze ouders, onze huwelijksgetuigen, is alleen mijn moeder er nog.

Inmiddels ligt het ‘Trouwalbum Revisited” te wachten op onze 35e trouwdag.
Het kan weer jaren mee.
Net als ons huwelijk!
Ben je benieuwd of je nog iets herkent op de foto’s?
Klik er op voor een vergroting.