De verjaardagen van onze dochters vieren ze niet meer op de traditionele manier.  Lees: geen koffie met gebak in een kringetje.
Ze vieren het met hun vrienden, soms in hun studentenkamer en soms in de kroeg.

Mijn moeder wil de dames nog wel graag een cadeautje geven en geeft mij dan een envelop voor de jarige.
Vorige week schreef ik al dat ik over de Paasdagen de ene dag dochter en de andere dag moeder was, gisteren was ik allebei. We hadden de dochters met hun aanhang én mijn moeder uitgenodigd voor een gezellige dag en ‘vierden’  met terugwerkende kracht de verjaardag van Carlijn (maart) en alvast die van Harriët  (juni).
Vanuit Engeland stuurde schoonzoon Jon een app’je: “Waar is het feestje? Ver weg…”
Maar gelukkig is er skype, dus ook zij schoven nog even virtueel aan.
Verder speelden ‘de schermen’ gisteren amper een rol; na het middageten was het tijd voor spelletjes: klaverjassen en sjoelen.

Mijn moeder mag dan niet alles meer meekrijgen op het gebied van computers enzo, maar als het gaat om het spelen van spelletjes staat ze haar mannetje.
Ze genoot van het klaverjassen; dat deed ze vroeger heel veel met mijn vader, maar nu haar generatiegenoten  om haar heen wegvallen speelt ze dat bijna nooit meer. Ze was het beslist nog niet verleerd!

Bij het sjoelen verbaasde oma iedereen, inclusief zichzelf. Ze gooide 103 en 108 en was daarmee de winnaar van de middag.  Bij deze competitie staat iedereen te schreeuwen en worden er aanwijzingen gegeven in welk vakje nog iets moet; alsof de speler dat zelf niet weet. Eén schoonzoon bekogelde mij met een sjoelschijf , de andere raakte in zijn enthousiasme bijna mijn moeders bril.

Om 18.45 uur haalde de taxi haar weer op.  Ze had er van genoten. De spelletjes op zo’n dag brengen  verbinding tot stand tussen de generaties.
Maar om 19.00 uur moet het wel afgelopen zijn.
Studio Sport.
Tegenwoordig net zo spannend als sjoelen met drie generaties.