Gisteravond zag ik mijn mede-leerlingen van de Franse les weer.
Het laatste half jaar had ik niet meegedaan vanwege andere drukte; aan het einde van het seizoen gaan we altijd met elkaar uit eten en dat doen we traditiegetrouw in ‘de Biechtstoel’>>>. Mattie, één van de leerlingen, heeft connecties met dat restaurant. Het staat helemaal vol heiligenbeelden en andere requisieten uit oude katholieke kerken, er staat zelfs een echte biechtstoel!

Om 19.00 uur ontmoetten we elkaar. Er was heel veel te vertellen en heel veel te delen.
We brachten een toost uit op het nieuwe seizoen (het 12e alweer) en we legden de eerste data al weer vast in de agenda’s. 5 september beginnen we weer.
Ruud hield nog een toespraakje. “In het Frans?” vroeg Greetje.
“Nee, we moeten het ook nog verstaan!” merkte Mattie op.
In het afgelopen half jaar is er dus helemaal niets veranderd.
Juf Helen deed ook nog een duit in het zakje. Haar vrienden en kennissen verbazen zich er over dat onze groep het zo lang uithoudt. ‘Hebben die mensen al elf jaar les bij jou, joh? Kunnen ze dan nou nog geen Frans?”

Ondertussen genoten we van een drankje, een paar schalen vol heerlijke voorgerechtjes en van het hoofdgerecht. Ik had ‘zalm met een dekseltje van bladerdeeg’.
Nou….. dekseltje; “het lijkt wel die wolk na de atoombom!”
Niet zo’n optimistische vergelijking, maar het smaakte heerlijk.

Op het toilet hing een scheurkalender.
Helemaal in de stijl van de Biechtstoel;  het was de zogenaamde “Gerardus-kalender”, een uitgave van het klooster Wittem. Dit blog sluit ik af met de spreuk van dinsdag 23 mei:

De geest wordt rijk door wat hij ontvangt
het hart wordt rijk door wat het geeft.

Een toepasselijke tekst voor onze groep.
We leren Frans voor de geest en geven elkaar vriendschap voor het hart.
Mooie gedachte.