Vorig jaar op 15 juni >>> schreef ik over Sander de Hosson.
Hij is longarts in het Wilhelminaziekenhuis in Assen en hij schrijft columns op de website van ‘Agora; leven tot het einde’ en ook in de bijlage Gezondheid & Co die af en toe verschijnt bij het Dagblad van het Noorden.
Ik volg de blogs van Sander al meer dan een jaar, hij staat bij mijn favorieten.
Eens in de twee á drie weken schrijft hij een nieuw verhaal, maar allemaal met hetzelfde onderwerp: het levenseinde.

Een onderwerp waar we het in dagelijkse leven liever niet over hebben. We weten allemaal dat we een keer komen te sterven, maar daar over praten is voor ons moeilijk. Te emotioneel. Hoe vaak hoor je niet dat mensen, zelfs na een ziekbed, niet met hun partner hebben kunnen praten over het naderende einde.
“Het kwam er gewoon niet van”.
“Het was te emotioneel.”

De columns van Sander laten elke keer weer zien dat je de dood wél bespreekbaar moet maken, hoe moeilijk het ook is.
Want later heb je altijd spijt dat je het onderwerp uit de weg bent gegaan.
“Wist ik nou maar hoe hij/zij hierover dacht, nu kan het niet meer vragen…”

In de week van 2 mei (toen ik schreef dat ik al 37 verkering met Gerard heb) las ik het verhaal ‘Boodschap’ op het blog van Sander.
Mij trof de zin : ‘jouw leven was het allermooiste stukje van mijn leven’.
Het blog vertelt over iemand die door de omstandigheden gedwongen alleen blijft en pas op het laatst van zijn leven de liefde vindt.
Sander is niet alleen een goede longarts, hij verstaat de kunst van het schrijven met gevoel zonder heel sentimenteel te worden.
Als je zo’n verhaal leest als je zelf al zo lang ‘verkering’ hebt realiseer je je dat het delen van je leven met een ander niet zo vanzelfsprekend is als het soms lijkt.
“Jouw leven was het allermooiste stukje van mijn leven”.
Wat jammer dat het bij hen maar zo’n klein stukje mocht zijn……

Van het blog van Sander heb ik een PDF gemaakt, je kunt het lezen als je hier Boodschap – Sander de Hosson klikt.