De noorderzon scheen

Peter
(nog niet gelezen wat hieraan vooraf gaat? Zie>>>)

Zestig ben ik nu. Je zou kunnen zeggen dat mijn leven uiteenvalt in drie delen.
In 1957 werd ik geboren in Schagen en mijn jeugd bracht ik door in dit Noord Hollandse  stadje; goede herinneringen.
In 1977 ontmoette ik Anja, een studente uit Leiden die me overrompelde met haar innemende persoonlijkheid. Wat een vrouw. We kregen verkering en toen ze haar studie had afgerond gingen we samenwonen in Alkmaar. Toen ze zwanger werd van onze dochter Naomi zijn we met veel toeters en bellen getrouwd. 1988 was dat, in dat zelfde jaar werd Naomi geboren. In 1991 volgde onze zoon Dennis.
Vanaf mijn veertigste (1997) ben ik weer ‘happy single’ en woon ik in Fergus, Ontario, Canada.
Single klopt nog, happy inmiddels al lang niet meer.

Hoe de laatste twintig jaren van mijn leven (als me die gegeven zijn) er uit gaan zien weet ik niet. Op dit moment weet ik het helemaal even niet meer.
Twintig jaar geleden stapte ik uit mijn toenmalige leven en verliet mijn gezin. Ik was het helemaal zat. De onrust van “is dit alles” greep me naar de keel en ik koos voor mezelf. Ik wou een ander leven dat niet uitgestippeld lag.
Ik werd iemand anders; met 10.000 gulden op mijn spaarrekening zou ik het wel even uitzingen. Ik koos voor een klein Canadees dorp in buurt van Toronto. De ‘ogen in mijn rug’ speelden me in het begin veel parten, maar na een paar weken werd ik rustiger. Na de eerste rommelige maanden met wat hotels en pensions kon ik een appartement huren. Na weer een maand of wat kwam het besef dat er wel brood op de plank moest komen, dus ik zocht én kreeg een baan in de ICT.

Over ’thuis’ dacht ik liever niet na. Als ik dat al wel deed zoop ik me helemaal klem. Dan kwam de vergetelheid en de volgende dag ging ik weer over tot de orde van de dag.
Wat me ook zou overkomen in Canada: ik wilde geen relatie meer. Wel wat los – vaste scharrels natuurlijk, ik ben ook maar een man, maar ik bleef lekker alleen. Ik verdiende goed, ik had een fijn appartement en een mooie auto. Na een jaar genoot ik van mijn nieuwe, vrije leven: avontuurlijke vakanties, op zijn tijd een potje golf met collega’s en regelmatig een avondje stappen met wat vrienden.

Vijf jaar geleden kwamen de dromen.
Anja. Nederland.  Mijn broer. De kinderen. Schagen. Ik ging slechter slapen, mijn verleden hield me uit de slaap.
Mijn maten en mijn collega’s begonnen te vragen wat er aan schortte. Dat kon ik natuurlijk niet zeggen; ik had nooit iemand iets verteld van mijn gezin in Alkmaar.
Ik was op mijn veertigste naar Canada gekomen als vrijgezel die wat anders wilde dan Nederland.
De Nederlandse taal was ik zelfs al bijna kwijt.

Via Facebook en LinkedIn probeerde ik Anja, Naomi en Dennis op het spoor te komen. Contact zocht ik natuurlijk niet, maar ik kwam wel van alles te weten. Naomi had een relatie met ene Richard en ze hadden een kindje: Merel.
Van één foto was ik even goed beroerd: een trotse opa en oma met Merel. Anja was de oma, maar de opa kende ik niet. Daar had ik moeten zitten.

Morgen deel 2 van Peters verhaal: “Na de ontdekking van die foto ging het bergafwaarts met mij. Ik ging steeds minder met mijn vrienden op pad en ging steeds meer drinken….”