The big sick. Zo heette de film waar Gerard en ik zaterdagavond heen gingen. Als je de titel intikt bij Google translate  maakt die er “de grote zieken” van.

Het is een tragikomische verfilming van een waargebeurd verhaal.

Kumail woont in Chicago; hij treedt op als stand-up-comedian en is Uber-taxichauffeur. Tijdens een van zijn optredens leert hij de studente Emily kennen. De twee besluiten samen naar huis te gaan en worden na verloop van tijd verliefd op elkaar.

De Pakistaanse moslimfamilie van Kumail probeert hem door middel van zogenaamde spontane etentjes te koppelen aan een geschikte Pakistaanse vrouw. Daardoor durft Kumail zijn Amerikaanse vriendin niet voor te stellen aan zijn ouders, tot grote ergernis van Emily.

Wanneer Emily vervolgens getroffen wordt door een mysterieuze ziekte en in coma raakt, komt Kumail voor het eerst in contact met haar ouders, Beth en Terry, die hem in eerste instantie wantrouwen. Tijdens enkele moeilijke, intensieve en ongemakkelijke weken waarin hij Beth en Terry beter leert kennen, realiseert Kumail zich steeds meer dat hij gevangen zit tussen aan de ene kant zijn Amerikaanse identiteit en zijn eigen plannen en aan de andere kant de toekomst die zijn Pakistaanse familie voor hem heeft uitgestippeld.

De film duurde meer dan twee uur en had geen pauze; geen minuut heb ik me verveeld.
Ik heb gelachen en ik heb gehuild.
Kumail zit tussen twee vuren in. Het is ronduit zielig om te zien hoe zijn moeder haar best doet om Pakistaanse meisjes te vinden en het is stuitend om te zien hoe Kumail daarmee omgaat. Het is het eeuwenoude verhaal van de liefde die zich niet laat tegenhouden door menselijke grenzen.
Of het nou gaat om een moslim en een christen, of om (zoals in het geval van mijn ouders in de jaren ’50) hervormd en gereformeerd.
Deze film laat zien dat het verzwijgen van de waarheid voor ‘de goede vrede’ op de lange termijn geen stand houdt.  Verder wordt heel subtiel in beeld gebracht dat ook het voeren van regie op het leven van je kinderen of anderen niet een goede strategie is.
Het leven laat zich niet regisseren.