Drie keer heb ik nu als vrijwilliger bezoekers iets mogen vertellen over de Catharinakerk, afgelopen zaterdag had ik weer ‘dienst’; en wat is het leuk! Niet alle bezoekers zijn even geïnteresseerd. Sommigen komen de kerk binnen omdat die toevallig open is. Lopen even de kerk in, werpen een blik op het interieur, roepen in het voorbijgaan  naar de deur “Mooie kerk, hoor…!” en wandelen het mooie weer weer in.

Maar de meeste gasten vinden een foldertje met basisinformatie fijn, stellen een kleine introductie op prijs of komen met gerichte vragen. Tijdens de openstelling is er ook altijd een organist die het historische Hinz-orgel bespeelt. Heel af toe mag een nieuwsgierig kind even bij het orgel kijken. Dan hoor je ineens ‘Altijd is Kortjakje ziek’ of zoals zaterdag ‘Op een grote paddestoel……’

Het mooist zijn de gesprekken met mensen die  tijd hebben om even te genieten van de sfeer. Hele verhalen hoor je soms. Afgelopen zaterdagmiddag was er een mevrouw die de kerk kende als ‘kind van de dominee’; ze was de dochter van ds. Kramer die aan onze gemeente verbonden was van 1947 tot 1968.
Halverwege de openstelling is er even tijd voor een kop koffie/thee. Dan gaat het eigenlijk altijd over geschiedenis; van de kerk, of van Roden of Nederland.
Ik zit erbij met ‘oren op stokjes’.

Afgelopen zaterdag kwamen er om vijf voor vijf nog twee zeer geïnteresseerde mensen. Maar om half vijf gaat de kerk eigenlijk al dicht, dus we moesten ze teleurstellen.
Vond ik sneu. Dus ik stelde hen voor om zondagmorgen na de viering nog een keer langs te komen rond kwart voor elf, dan zou ik ze de kerk nog even laten zien.
Halverwege de zaterdagavond kwam ik er achter dat de viering zondagmorgen in Op de Helte was.
Voor 9 uur belde ik koster Didy, zij zou haar best doen om sleutels voor mij te regelen.  Na 9 uur plakte ik een briefje op het informatiebord.

Halverwege het slotlied verliet ik Op de Helte en spoedde mij naar de Brink. En ja hoor, daar waren de bezoekers van gisteren uit Leiden. Met nog twee Zeeuwse dames die toevallig aan kwamen lopen.
Maar helaas: ik kreeg het zijdeurtje niet open. Vanuit de kerk hoorden we orgelmuziek, er stond een herenfiets tegen de kerkmuur geparkeerd en de sleutel zat waarschijnlijk aan de binnenkant van het slot. Met de grote sleutel kreeg ik de voordeur nog wel open, maar de binnendeur daarna was vergrendeld aan de andere kant. Zoveel sleutels …….we konden door het glazen ruitje naar binnen kijken en verder kwamen we niet.

Gelukkig had ik mijn eigen boekje met foto’s en informatie bij me. In het zonnetje mocht ik nog een heleboel vertellen over de kerk en over Roden.
Er werden nog wat foto’s gemaakt en ik werd bedankt voor mijn verhaal en mijn enthousiasme.
Naar aanleiding van mijn verhalen gingen ze ’s middags naar Mensinge.
Ik hoop maar dat ze daar wel in konden….!