Afgelopen woensdag was het 16 augustus; de verjaardag van mijn vader.
Hij zou 85 geworden zijn, maar ik kan me daar niks bij voorstellen.
Hij blijft altijd 75, de leeftijd waarop we hem moesten missen.
Rond zijn verjaardag komen we als gezin altijd bij elkaar onder de naam ‘Cornelis-clan-dag’. Zo noemde mijn vader zijn eigen club: mijn moeder, mijn broer en zijn gezin en wij met dochters en aanhang. Zondagmiddag hadden we afgesproken; niet iedereen was er bij, maar dat mocht de pret niet drukken.

Actie……

We kwamen bij elkaar in een etablissement in Hoogersmilde waar we ook konden midgetgolfen. Ouderwets een balletje slaan, dat hadden we al een tijdje niet gedaan! Helaas was het mijn moeder in haar rug geschoten, die kon het ‘staan en slaan’ niet zo lang volhouden, maar sloeg ons gehannes vanaf een afstandje gade.
Het was weer als vanouds. Vrieswijken, ik schreef het al

…niet zo goed in sport!

eerder, zijn van nature niet zo goed in sport. Dan wordt er gemopperd op de attributen. “Sterf toch, ding!” hoorde ik mijn broer op een gegeven moment tegen een constructie roepen waar het balletje doorheen moest rollen. Hoe herkenbaar….

Gerard heeft gewonnen, maar dat was wat discutabel, want schoonzus Annette had voor iedere keer dat de bal uit de baan rolde een extra strafpunt genoteerd. De rest niet. Die spelregel was ons eigenlijk niet opgevallen. Maar ook dat mocht de pret niet drukken.

Wat de pret wel wat drukte was het eten, dat niet echt naar wens verliep.
Het restaurantje was niet helemaal berekend op het aantal mensen dat er zat.
Eén visgerecht stond er op de kaart; kabeljauw in een krokant jasje. Dat wilde Annette graag bestellen.
Maar dat was nou jammer: er was geen kabeljauw.
Toen iedereen zijn eten had bleek dat de pizza voor nicht Coby er niet was.
Maar dat is echt niet leuk. Iedereen gaat dan eten, (want anders wordt het koud) en zij zat er maar bij. Minstens een kwartier moest ze wachten; zulke dingen bevorderen de sfeer beslist niet.
Toen we later een nagerecht bestelden vroeg ik om een cappuccino.
Nee, dat kon niet, want de melk was op.

Jammer. Maar meer ook niet. De late pizza bleek heel lekker te zijn en de koffie zonder melk was lekker pittig. Ondertussen haalden we herinneringen op aan vergelijkbare

Opa Vrieswijk leest voor (1991)

momenten uit het verleden. Mijn vader had een kort lontje en is ooit eens verschrikkelijk boos geworden op een Chinese uitbater die iedereen zijn eten bracht, behalve de kinderen, destijds 3 en 6. Die moesten nog even wachten op hun patat.
Die meneer heeft later denk ik nooit meer kinderen laten wachten op hun patat.
Je moest mijn vader namelijk niet aan zijn kleinkinderen komen…..

Klik hier voor een verhaal over de Cornelis Clan 2016