Het is geen geheim dat ik als volwassene een zwak heb voor Donald Duck en Disney.
Wij hebben een kast vol Disney-speelfilms; denk aan Sneeuwwitje, Assepoester, Alladin, Bambi, Dombo en wat er in de loop van de jaren nog meer is uitgekomen aan avondvullende speelfilms.

Toen de kinderen nog thuis woonden zat ik regelmatig met de dames op de bank mee te kijken naar de avonturen van bijvoorbeeld  de kleine Zeemeermin of naar Belle. Die met dat Beest.
Onbekommerd kon ik daar van genieten, natuurlijk altijd met een brei- of haakwerkje in m’n handen.

Mijn favoriete Disneykarakter…..

De laatste jaren komt het er niet meer van. De kinderen zijn al jaren de deur uit en ik kom aan de detectives die ik heb opgenomen al niet toe, laat staan dat ik in m’n eentje een Disney-film aanzet.

Maar afgelopen weekend gebeurde het toch weer eens een keer.
Frea en Jon logeerden bij ons. Zaterdag hadden we de begrafenis van mijn moeder en zondagmorgen zat ik wat uitgeblust aan de koffie. “Zullen we een ouwe film gaan kijken?” Ze kozen voor ‘Het zwaard in de steen’, het verhaal van de jonge  koning Arthur en de oude tovenaar Merlijn.

Anderhalf uur genoot ik van het verhaal dat zich afspeelt in de vroege Middeleeuwen in het oude Engeland. Ik genoot van de idote bijfiguren (de wolf, de uil Archimedes, de eekhoorndames) en natuurlijk van mijn favoriete Disney-karakter madame Mik Mak. Zij speelt een heerlijke slechte rol in deze film. Ze raakt zelfs verwikkeld in een toverduel met Merlijn.

Altijd weer laat ik me meeslepen in het verhaal van zo’n film.
En altijd weer ben ik weer blij over de goede afloop.
Anderhalf uur heilzame, kinderlijke ontspanning.
Knapte ik van op.