Dinsdagavond zaten we bij onze Franse juf om de keukentafel.
Iedereen had een verhaaltje voorbereid. Een leerling vertelde dat hij wel een week spierpijn had gehad na het snoeien van een boom. Genadeloos was het commentaar van een medeleerling: “Pas de condition!”

Toen deze studiebol  zelf aan het woord kwam wilde hij zijn verhaal kracht bij zetten met een foto. Hij opende zijn telefoon en moest even terug scrollen door wat foto’s heen. Kennelijk waren die foto’s ‘op het randje’ van wat betamelijk is.
“Die lui van de biljartclub  sturen ook maar van alles.” verontschuldigde hij zich. Zijn buurman, die meekeek op het schermpje zat plaatsvervangend te blozen; verder kreeg niemand die foto’s te zien. ….

Bij de vragen over de tekst bleek dat iemand de tekst wel heel vluchtig had gelezen. Iets met klok en klepel.
Juf constateerde dat wij geen  haar beter zijn dan de jonge leerlingen bij haar in de klas. “Comme une vrai eleve!” merkte ze fijntjes op. (als een echte leerling).
Ook ik viel door de mand.
We hadden de les moeten beluisteren en doorlezen.
Maar voor luisteren gunde ik me geen tijd, lezen vond ik wel voldoende.
Tijdens de les vroeg ik “Spreek je dat uit als Wiefie of Waaifaai?”
Gelijk werd ik afgestraft.

“Oh, dan heb je het niet beluisterd!”

Betrapt. Mea culpa.
Net als vroeger proberen we met zo min mogelijk moeite ons huiswerk te doen.
En vangen we elkaar de vlooien af.
We worden wel ouder maar het kind in ons zit er ook nog steeds.
En de puber kennelijk ook!