21 december: It’s beginning to look a lot….

De donkere dagen voor kerst.
Steeds meer kerstmuziek op de radio, Engelse kerstmuziek vooral.
“It’s beginning to look a lot like Christmas!” zingt Bing Crosby.

En inderdaad, het begint steeds meer op kerst te lijken.
Zelfs de immer ernstig kijkende stichter van het verzorgingshuis waar ik werk staat jolig met een muts op in de gang.
Op diezelfde gang klinkt “Nu sijt wellecome”, gezongen door het koor van het huis.
Oude stemmen, maar in mijn oren klinkt het mooier dan de zoetgevooisde Crosby.
Gistermiddag om kwart voor drie wenste ik mijn collega’s allemaal fijne kerstdagen: op vrijdag 5 januari ben ik er weer.
Kerstvakantie.

Eenmaal thuis zat ik met een kopje thee dit blog te schrijven, Radio 5 zachtjes aan. André Hazes zong over zijn ‘eensame kerst’; “Ik foel mij as een kerstboom sonder piek…!
Heerlijk. Dat hoort ook bij kerst.

De brievenbus klepperde en ‘het Roder Journaal’ lag op de mat met een verrassing: ‘onze dominee’ Bart Elbert stond met z’n kop in de krant!
Onder de kop ’n Prachtig mooi verhaal werd hij geïnterviewd over Kerst.
Het legde de kern van het kerstfeest even weer bloot:
Journalist: “Maar is het niet een beetje zoet allemaal, zo met die os, ezel en engeltjes?” “Die os en ezel worden in de Bijbel niet genoemd”, corrigeert de theoloog. “De stal of herberg staat trouwens ook alleen in het Lucas evangelie.”
Vooruit dan maar. Tenslotte raakt de aanblik van een baby bij iedereen een snaar.
“Het roept verwondering op. Het raakt natuurlijk ook aan het kind in onszelf. Zoals Huub Oosterhuis dicht: wek mijn zachtheid weer/geef mij terug de ogen van een kind/ dat ik zie wat is/en mij toevertrouw/en het licht niet haat.
Het hele artikel lezen? zie >>>

Gisteravond ging ik naar het kerstconcert van InBetween en genoot van de sfeer en van de goed uitgevoerde liederen. Ze zongen veel mooie muziek, maar ik was het meest onder de indruk van hun uitvoering van ‘Silent night’. Het derde couplet werd fluisterzacht ingezet. Dat maakt op mij altijd meer indruk dan hele bombastische muziek met toeters en bellen.

Dit blog sluit ik af met een filmpje uit de categorie ‘Sweet memories’.
Vroeger, toen de kinderen klein waren, konden we altijd erg genieten van korte tekenfilmpjes van Walt Disney.
Deze heet  ‘Pluto’s christmas tree”.
Mickey  Mouse haalt een boom uit het bos, waar per ongeluk nog de twee eekhoorntjes Knabbel & Babbel in zitten. Het is een vermakelijk filmpje; vooral het moment waarop een eekhoorntje heeft ontdekt dat als je steeds aan een lampje draait, dat dan de lichtjes steeds aan en uit gaan. Het slot is zo lief: ze eindigen zingend.
Ook even onbekommerd genieten van de avonturen van Pluto, Knabbel & Babbel?
Hierbij een link naar het filmpje op YouTube: Pluto’s christmas tree >>