Zaterdagmorgen. Na twee volle weekenden kon ik vanmorgen uitslapen.
Gerard ging rond 10 uur ergens anders koffiedrinken, dus ik had het rijk alleen.
Huis opruimen, stofzuiger er door. Tijdens het opruimen vond ik het doosje van een oude CD “Mozart, the best of the best”.

Die had ik al lang niet meer gehoord. Tegenwoordig heb ik al mijn muziek op mijn telefoon staan en deze CD heb nog niet geript naar mijn harde schijf.
De CD speler wordt ook bijna niet meer gebruikt; het laatje waar het schijfje in moet stokt al zo af en toe.
Ik wou de CD afspelen, maar ik moest eerst op zoek naar de afstandsbediening.
Als een soort Malle Pietje “waor hep ik soks toch gelate…” zocht ik tussen de vele exemplaren die bij de TV liggen en warempel: ik vond hem.

Even later speelde een klassiek orkest, zong er een sopraan en was ik helemaal even weg.
Weg van de ING -topman die een veel te hoog salaris krijgt.
Van de stroomstoring in Amsterdam. Van Trump en Kim Jung Un, van de kijkcijfers van Umberto, Matthijs en Jeroen, van het zwerfafval en van het gekrakeel rondom de gemeenteraadsverkiezingen.
Ik hoorde een koor dat Laudate Dominum zong, een pianosonate en nog veel meer moois.
Eén van de mooiste stukken vond ik nr. 12 op de CD Serenade in B flat K 361 “Gran Partita”.

Ga even zitten, klik hier >>>, doe je ogen dicht en kom ook even los van alles: hierbij de “serenade van mijn zaterdagmorgen”.