Vanmorgen werd ik wakker met het gebeier van kerkklokken. Feestelijk klonk het; per slot van rekening was het Eerste Paasdag. Het was de bedoeling dat ik de ochtend zou doorbrengen met het luisteren naar de kerkdienst uit Roden, maar in een ziekenhuis zijn “wat ik wil” en “wat er gebeurt” twee op zichzelf staande eenheden die zo op het oog niet veel met elkaar te maken hebben.
Rond kwart voor tien zat ik in een stoel bij te komen van ontbijt, wassen en aankleden. De verpleegkundige kwam met een uitgebreid verhaal over de revalidatie periode na de operatie. Daarna was er koffie met gebak, paasschuimgebak. Heerlijk was het! Vervolgens kwam Edwin langs voor een gesprekje. Hij is fysiotherapeut en wilde naast praten ook even over de gang wandelen. Wandelen is een fors woord voor geschuifel over de gang: met je linkerhand aan je drain-drietand en je rechterhand aan de vasthoud-plank aan de wand is het meer ‘balanceren en een beetje vooruit komen’.
Het gebak was nog niet op toen de verpleegkundige vrolijk kwam meedelen dat ik nog gewogen moest worden. Dat is op zich niet een aardig moment om dat te doen… …..maar ik hoefde me geen zorgen te maken: alle vocht-kilo’s van na de operatie zijn alweer weg. Nou is dat gewicht ook het laatste waar ik me hier zorgen over maak. Vanavond krijgen we paasdiner: met kip, gevuld ei en een advocaat-toetje.
Nettie
Herstel begint met lekker eten en zo te lezen lukt dat weer aardig. Kalm aan en veel sterkte met rustig aan doen!
Liefs Nettie