De afgelopen dagen kwam ik vanuit een volslagen hulpeloze situatie weer langzaamaan op krachten en kon ik steeds meer doen. Gisteren mocht ik mezelf al wassen, vandaag was ik al weer in staat om mezelf te douchen. Een mijlpaal op de weg van de Echternachse processie. Vanmorgen stond ik voor het eerst alleen voor de spiegel en kon ik met eigen ogen zien wat er allemaal met mijn lichaam is gebeurd. Veel. Nu alle slangen, draden, infusen en snoeren weg zijn zie je pas hoe zo’n slagveld het is geweest. Als ik zo stabiel blijf als nu mag ik morgen (dinsdag 3 april) al naar huis.
Voor mij sneller dan verwacht; binnen een week na de operatie al, een meevaller! Op vrijdag 16 maart ben ik opgenomen in het Martini ziekenhuis, we zijn nu twee en een halve week verder. Wat je op den duur opbreekt is het gebrek aan privacy. Deze laatste week in het UMCG deelde ik mijn kamer met een mevrouw van niet-Nederlandse afkomst waarmee communiceren moeizaam ging. Nou red ik mij daar in het dagelijks leven vaak prima mee, maar in deze omstandigheden niet. Met haar man en kinderen sprak ze een voor mij onverstaanbare taal en ze was vooral heel erg druk met ‘stennen en zuchten’. Aaah. Oef. Oeh. ..oohh. Bert Visscher zou zeggen: “Mijn vriendin kan door drie verdiepingen heen zuchten.. .” Dat 
was niet erg bevorderlijk voor mijn herstel en het droeg ook niet bij aan de gezelligheid, die was er namelijk niet. Jammer, want je kunt juist zoveel aan elkaar hebben als lotgenoten.
Nu zit ik mij de hele dag al te verheugen op morgen. Naar huis.
Dick de Jong
Alvast welkom thuis, Ada. Ik snap de snak naar privacy totaal. Zeker als je geen steun hebt naast je. Thuis krijg je dat zeker. Zeker en vast, zou ik zeggen!!!