3 april: Wacht u voor de ontslagfase.

Kon ik de afgelopen dagen nog wel door de tijd heen komen: vandaag was het een rijstebrijberg. Om 09.15 uur vertelde de zaalarts na een kort onderzoek dat ik naar huis mocht. Dat wilde ik graag horen. “Met de verpleegkundige moet ik nog even de medicatie voor thuis doornemen.”

Ok. Ik wachtte nog wel met het bellen van Gerard, ervaring leert dat de papieren rompslomp veel tijd in beslag neemt.
Tot 14.30 uur heb ik gezeten en gewacht. Uren gingen in ledigheid voorbij.
Vorsten uit.
Historia uit.
Buurvrouw zuchtte gezellig mee. “Ooooech”. “Ooooh”

Alle tassen stonden al vanaf 09.30 uur ingepakt. Ik maakte een Sudoku maar ik bakte er niks van; de getallen dansten voor mijn ogen. Wat duurt dan de tijd lang.
Zitten en wachten.  In bed liggen kon niet meer want dat was al afgehaald en schoongemaakt. Tegelijkertijd ben je bij de overige personeelsleden van het UMCG al sinds 9.15 uur van de radar af. Geen onderzoeken meer, geen controles en metingen: wachten. En zitten. Het breiwerk, toch vaak een rustpunt in mijn dagelijkse leven, had ik uit frustratie al weggelegd.

Er was steeds miscommunicatie over de medicatie die ik bij de apotheek moest halen. Tenslotte kreeg ik van de zaalarts een overzicht en vlak voordat ik haar een hand (afscheid!)  zou geven kwam de verpleegkundige nog weer met een uitdraai waar een medicijn op stond waarvan niemand wist of ik het al dan niet moest hebben. “Ik kijk het na in het systeem” en daar stiefelden de witte jassen weer van de afdeling af, met medeneming van alle uitdraaien en aantekeningen. Daar zat ik weer: wachten.
“Ooeff”.  Zo is het buurvrouw.
Het maakte de dag onnodig lang en heel vervelend. De kwartieren kropen voorbij; ineens was ik alles zo ontzettend zat.

Inmiddels was Gerard op eigen initiatief toch al in het UMCG gekomen. Hij had kennelijk een laxerende invloed op de stroperige papierwinkel waar geen einde aan leek te komen, want binnen een half uur duwde hij mij in een rolstoel de afdeling af. Naar huis.

Dit blog schrijf ik thuis, achter het grote toetsenbord van mijn eigen computer.
Frea en Jon zijn er nu nog, morgenvroeg vertrekken ze op tijd naar Schiphol. Zij hebben vanavond voor ons gekookt; vanavond zullen we met z’n vieren een boom klaverjassen.
Count your blessings.