Bankjes. Als we gaan fietsen zoeken we er wel eens één. Voor onze mini-picknick: pakje drinken en een stuk fruit. Verder waren bankjes dingen waar oude mensen op zaten om even uit te rusten tijdens een wandeling.
Na mijn hart-operatie weet ik inmiddels alle bankjes in de omtrek van een kilometer van de Boskamp. Zelfs van het leugen-bankje in de Jumbo maak ik regelmatig gebruik. Eerst maak ik dan een wandeling, daarna rust ik even uit bij de ingang van de supermarkt. Dan heb ik weer genoeg energie voor het laatste stukje: boodschappen doen en naar huis lopen.
Mijn ‘mooiste bankje’ bevindt zich naast de Mensinge.
Mooier wordt het niet.
De ooievaars nestelen al op de schoorsteen vanaf begin april, de bomen lopen uit, de vogels fluiten en zijn druk met het maken van nesten c.q. het leggen van eieren en in de gracht krioelt het van eenden en kikkers.
Soms zit ik er zomaar een half uur; vooral op de dagen dat ik anders aan het werk zou zijn geeft mij dat een licht schuldgevoel. Heel licht, hoor. De wandeling en de buitenlucht dragen bij aan mijn herstel en werken is gewoon niet aan de orde. Maar ik mis het wel: niet alleen het werk, maar alle facetten van een gewoon, gevuld dagelijks leven. Dit stadium van de revalidatie ervaar ik als sterk wisselend. De ene dag voel ik me goed, de volgende heb ik meer pijn en ben ik moe. Gelukkig heb ik veel verstandige mensen om me heen die me er op wijzen dat twee en een halve week nog maar kort is.
Op het mooiste bankje van Roden realiseer ik me dat ik in een gewoon gevuld dagelijks leven nooit zomaar een half uur op een bankje in de zon zit. Met andere woorden: het is niet alleen maar kommer en kwel.
Dick de Jong
Ernstig gevalletje van afkicken van een erg druk leven, Ada. Later kijk je er met verbazing op terug, als je weer druk aan de slag bent met van alles en nog wat. Maar nu eerst ‘genieten’ van rustig revalideren, zonder schuldgevoel.