Voor de vierde zondag op rij luisterde ik gistermorgen thuis via Kerkomroep naar de viering van onze PKN-gemeente vanuit Op de Helte.
Kaïn en Abel stonden centraal in deze viering en naast dit verhaal uit Genesis hoorden we de gelijkenis van de barmhartige samaritaan.
Er was nog een lezing die centraal stond vanmorgen: Psalm 139. “Heer die mij ziet zoals ik ben”; voor mij voor altijd verbonden met de begrafenis van mijn vader, waarvoor we deze Psalm als thema uitkozen.

Psalm 139 werd niet gelezen maar gezongen. Het was een vertaling van Huub Oosterhuis, gezongen door zijn dochter Trijntje. Hierbij een link naar een pagina op de website van de Protestantse Gemeente in Didam; hierop vind je een link naar het You Tube-fimpje van de uitvoering van “Ken je mij?” door Trijntje Oosterhuis, de tekst van het lied én daarnaast de tekst van Psalm 139.  Ontroerend vond ik het.

Verrassend was voor mij het lied dat na de preek werd gezongen met de titel “De druk  van alledaagse dingen”. Het voordeel van thuis achter je PC zitten is, dat je zo’n titel dan gelijk kunt googelen en drie seconden later de tekst voor je neus hebt.
Het werd gezongen op de melodie van ‘U kennen, uit en tot u leven’, lied 75 uit het Liedboek uit 1973.
Een hedendaagse tekst, die opvalt omdat hij nogal afwijkt van de teksten die we zo dikwijls zingen in onze gemeente. Vertrouwd hoor, niks mis mee, maar dit is een lied in de taal van nu en dan komt het toch anders over.
Oordeel zelf:

1. De druk van alledaagse dingen
waar is het eind en het begin?
Ergens weerklinkt een oud verlangen:
Leven met hart en ziel en zin.
Breng ons dan in herinnering
uw adem, geest van het begin.

2. Omringd door sporen van agressie:
wereld waarin de angst regeert,
waarin onze wens te zijn geborgen,
andermans leven torpedeert.
Breng ons dan in herinnering,
compassie voor de vreemdeling.

3. Leer ons vanuit jouw woord te leven.
Liefde die niemand tot iets dwingt,
zorg die ons dichter bij elkaar brengt,
vreugde die ons voor altijd bindt.
Breng ons dan in herinnering,
uw zachtheid die de dood bedwingt.

4. Liefhebben, houden van mijn naaste,
wees ons nabij, geen mijn en dijn.
Ogen die vragen: Maak Jij mij vrij
om kwetsbaar mens te kunnen zijn?
Breng mij toch in herinnering,
blijf en spreek van dat ene ding.

tekst: Barbara Leijnse