Al een tijdje keek ik uit naar dinsdagmiddag 24 april; mijn duo-baan collega Jacquelien (zie Ondeugende leerlingen ) kwam op de thee. Als je elkaar wekelijks minstens twee keer uitgebreid spreekt voor overdracht en ‘wat verder ter tafel komt’ dan heb je elkaar veel te vertellen als je vijf weken niet op je werk bent geweest.
Natuurlijk: ze kwam op bezoek in het ziekenhuis, we bellen tussendoor en we appen, maar niets is zo fijn als elkaar even met z’n tweeën te spreken.
Bep bep klep klep.
Thee met een lekkere koek en heel veel verhalen.
Over het werk, de collega’s, de familie, het revalidatieproces, te veel om op te noemen.

Jacquelien had een grote blauwe siermand meegenomen, die vol cadeautjes zat. De collega’s hadden kleine pakjes voor mij gemaakt met een kaart met een persoonlijke tekst erop. Onder toeziend oog van Jacquelien pakte ik alle pakjes uit en las de kaartjes voor.
Het leek wel Sinterklaasavond! Met dit verschil dat álle pakje voor mij waren…….

Wat ontzettend leuk en wat lief van iedereen. Het is algemeen bekend dat ik het werk best wel mis en wat is het dan een verrassing om door je collega’s zo verwend te worden.
Kennelijk steek ik ook op mijn werk niet onder stoelen of banken wat mijn hobby’s en liefhebberijen zijn, want de mand zat vol heel toepasselijke presentjes.
Breigaren, een Haak-blad met bolletjes katoen, een knutselpakket voor zelfgehaakte bladwijzers, een geschiedenis tijdschrift, een zomerroman, een hele serie luxe tijdschriften, een maf boek, een knuffeltje, kortom: dikke verwennerij.

Lieve collega’s: heel erg bedankt!

Voetnoot: op één zo’n mooi uitgevoerd tijdschrift stonden prachtige plaatjes van tuinmeubilair met de wervende tekst: Outdoor lounging!
Jacquelien merkte nuchter Gronings op: “Dat nuimen wie gewoon boet’n zitt’n.”
Mede daarom kunnen wij het ook zo goed samen vinden….