Hoe fijn het ook is om weer naar de kerk te kunnen: gistermorgen lukte het even niet.
Na vijf en halve week ben ik er al helemaal aan gewend dat dingen soms anders lopen dan ik bedacht had. Met een kopje thee luisterde ik naar de viering vanuit Op de Helte en 
hoorde het verhaal van Noach die met de ark op de berg Ararat blijft steken. Het verhaal werd mooi vervlochten met de herdenkingen van 4 en 5 mei; we leerden dat alle slachtoffers die vallen tijdens een conflict in de eerste plaats mensen zijn. Schuldig of onschuldig; het is niet aan ons om dat te bepalen. Gelukkig hebben wij een genadig God.
Wat me trof in het verhaal van Ds. Krug was de opmerking: “Wat een geluk dat Tutu en Mandela destijds in Zuid-Afrika de mensen waren die hun invloed op de massa niet gebruikten om aan te zetten tot haat, wrok en vergelding, maar dat ze inzetten op verzoening en verbinding.”
Dat had ook heel anders kunnen aflopen.
Zo kunnen we, zonder grote houten boot, een ark zijn voor elkaar.
Drenkelingen hoeven niet altijd mensen te zijn die letterlijk verdrinken.
Er werden mooie liederen gezongen. Liederen die we met de Catharinacantorij meerstemmig zongen en waarvan ik nu nog graag de altpartij meezing. Bij lied 163b (Noach, de ark en de dieren) zei de dominee dat alleen couplet 1 en 4 gezongen werden. Dit op verzoek van de organist die vond dat het te warm was voor alle coupletten.
Het was inderdaad een goede keuze om alleen die beide coupletten te zingen.
Maar niet omdat het zo warm was……. het was een onbekend lied en het zingen was brandhout. Dit prachtige lied moet een paar keer met de cantorij gezongen worden (is al een keer gebeurd), want nu stierf het in schoonheid en dat is jammer van zo’n mooi lied.
Voor de dienst hoorden we bij de afkondigingen dat Ds. Elbert een beroep heeft gekregen vanuit Beetsterzwaag.
Nou ja zeg.
Een Drent, Bartje nog wel, die misschien wel de voorkeur geeft aan Friesland.
Ik moet op z’n minst erg wennen aan het idee; maar ik hou dan ook niet erg van veranderingen. Voor mijn gevoel zijn Harm Jan en Theo nog maar net weg.
Maar alle gekheid op een stokje: we wensen Bart en Elisabeth natuurlijk alle goeds en veel wijsheid bij het nadenken over deze stap.
Dick de Jong
Ik ken ook iemand die Bart een appje gestuurd heeft met de bondige inhoud: Bart, we kunnen en willen je niet misen… Nou, dat spreekt duidelijke taal. En bovendien, we hebben nog maar net het vertrek van twee predikanten achter de rug. Nu ook nog Bart? Ammenooitniet, ben ik geneigd te zeggen.