Als je zo dicht in de buurt van Berlijn  zit, is één dag zo’n stad bezoeken natuurlijk niet genoeg.  Deze tweede dag besloten we kaartjes te kopen voor een dubbeldekse sightseeing-bus; we maakten een rondrit door de stad en kwamen daarbij langs 18 hoogtepunten ‘die mann sich unbedingt ansehen muss’ volgens de ronkende folder.

We kregen een plattegrondje van de stad en we kregen oordopjes met luidsprekertjes die je kon aansluiten op een paneeltje in de stoel voor je in de bus; daarmee kon je je eigen taal instellen. Handig!

We lieten ons als echte toeristen door de stad rijden en hoorden heel veel wetenswaardigheden over Berlijn en de geschiedenis.
Wat een heerlijke manier om de stad te leren kennen.

De Potsdamerplatz, de Fernsehnturm en de Alexanderplatz bepaalden het begin van de bustocht. De 2e wereldoorlog  en het Oost/West-verhaal lopen als twee rode draden door alles wat je te

‘de muur’ vanuit de bus

zien en te horen krijgt. Niets is echt heel oud (de Catharina kerk in Roden is ouder dan het oudste gebouw in Berlijn) en er is heel veel gerestaureerd en nieuw gebouwd.  Je bevindt je op historische grond, maar multi-culti-Berlijn is een moderne wereldstad en het gewone dagelijkse leven van haar inwoners loopt dwars door de highlights van de city-bustour heen. We aten een broodje gezond bij de fontein op de Alexanderplatz omringd door mensen uit allerlei verschillende culturen en minstens twintig verschillende talen.

Na weer een stukje sightseeing lieten we ons afzetten bij de Siegesaüle. Daar kon je dichterbij komen door ondergrondse tunnels, want om de Saüle heen lag een hele drukke rotonde; dus je bent omgeven door verkeerslawaai.
Naast de zuil met de gouden engel ligt het park Tiergarten;  we ontvluchtten even het stadsgedruis en zochten een rozentuin op.
De laatste halte was het Schloss Charlottenburg.
Mooi, groot en veel. Eigenlijk vond ik de wandeling in het park langs de oevers van de Spree wel net zo mooi als het kolossale kasteel zelf.

Ook in Canada ontdekten Gerard en ik al: wij zijn geen stadsmensen. Ik denk dat het feit dat wij al een aantal jaren vijftig-plusser zijn ook een rol speelt.
Aan het einde van de dag stapten we ietwat verreisd uit de bus in Ferch.
“O, wat is het hier heerlijk rustig! ”
Na een en hele dag in de herrie van zo’n  grote stad kan de stilte oorverdovend zijn.
Tijd voor een spelletje jokeren en een glaasje wijn.