Van 28 juli tm 5 augustus vindt het Gay Pride festival  plaats in Amsterdam; om te vieren dat je kunt zijn wie je bent en mag houden van wie je wilt.  Het jaarlijkse hoogtepunt daarvan is Canal Parade, dan vaart er een bonte stoet van boten door de Amsterdamse grachten met daarop feestelijk uitgedoste lesbiennes, homo’s,  bi-seksuelen  en transgenders. In het journaal zagen we beelden van het plezier dat van de boten afstraalde; wat een feest was het weer.

In datzelfde journaal zaten beelden van Moskou. LHBT-groeperingen vroegen met een regenboogvlag aandacht voor hun zaak en werden één voor één opgepakt en afgevoerd.

Wat een tegenstelling. Wat mag je dan blij zijn dat je in Nederland woont.
Alhoewel, wat ik begrijp van de homo’s en lesbiennes om mij heen is dat het geaccepteerd lijkt, maar in werkelijkheid blijft het een strijd. “Wij lopen in Groningen ’s avonds laat niet hand in hand’ vertrouwde  een lesbisch stel mij kortgeleden toe.

In de jaren ’70, ik woonde nog thuis, kocht ik het album Levenslang van Robert Long op cassette.
Voor mij de eerste kennismaking met liefde tussen twee mannen; daar was ik in Hoogersmilde nog niet mee geconfronteerd.
Het lied ‘Thorbeckeplein’ vond ik het meest bijzonder. In mijn beleving beleefde de zanger een romance met een vrouw; pas in de laatste regel kwam ik tot de ontdekking dat het een man was. omdat Long zong: ‘dan ga je weer terug naar je vrouw…’.

O?

Daar moest ik op z’n minst erg aan wennen. Mijn ouders waren duidelijk over wat ze  van homo’s en lesbienes vonden en die mening was niet erg genuanceerd. Mijn vader en ik waren het dus ook over dit onderwerp grondig oneens en dat botste regelmatig.  Het bandje van Robert Long hoefden mijn ouders dan ook niet te horen. Long heeft heel veel betekend voor de LHBT-wereld in Nederland.  Het zou fijn als als zo’n Canal Parade overal in de wereld kon. Ook in Moskou bijvoorbeeld…..

Luister naar het ingetogen ‘Thorbeckeplein >>>’.