22 oktober: Lezer van de maand – Dick de Jong

Hoe kennen wij elkaar?
Ada en ik kennen elkaar van enkele bezoekjes in het verleden, blog lezen, reageren en de kerk .
Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben geboren in Vianen, op 21 oktober 1945.
Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
Getrouwd met Janny in 1970, twee dochters van 45 (tweeling) en één zoon van 39.
In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen? 
Sinds mei 2005 gepensioneerd. Drie jaar huisman, daarna samen met Janny pensioen.
Wat wil je graag met de lezers delen?
Ik wil een verhaal vertellen uit het leven.

Indruk

Er komen momenten of gebeurtenissen langs in het leven, die diepe indruk op je maken. Bijvoorbeeld de dood is zoiets. Nee, dit wordt heus niet een macaber stukje. Gewoon verder lezen.
Onlangs las ik een boek, getiteld De Boekendief, waarin de verteller van een oorlogsverhaal De Dood zelf is. Nooit eerder las ik zo’n boek. Zit ik eenmaal gevangen in een verhaal dan kan het zomaar gebeuren, dat de zakdoek er aan te pas komt. Het raakt me dan niet alleen, het laat ook een onuitwisbare indruk achter. Dat gebeurde ook bij dit boek.

In een TV-programma werd door Eric Scherder, neuropsycholoog, uitgelegd dat m.n. indrukwekkende dingen het langst in je brein worden opgeslagen. Niet uitsluitend de heftige zaken, ook erg mooie gebeurtenissen vinden zo een levenslange opbergplank in je herinneringenkast. Het is maar net wàt het is, wàt gezegd wordt, wàt op je levenspad komt.

Eind 70-er jaren van de vorige eeuw preekte de oudste broer van mijn vrouw in het dorp waar we woonden. Hij was rector in het voortgezet onderwijs in het westen, had theologie gestudeerd en hij had een preekconsent. Niet omdat hij mijn zwager was (en is), ik vond dat hij prachtig beeldend kon preken. Als oorspronkelijk leraar Nederlands beschikte hij over meer dan voldoende verbale kracht èn hij wist die erg goed uit te dragen. Waarover zijn preek ging, weet ik niet meer. Wat me erg helder is bijgebleven, is het gedicht dat hij in zijn preek declameerde.
Het heet ‘Gebed van een neger’, van Zack Gilbert, zelf een negerdichter. Misschien is het woord ‘neger’ tegenwoordig beladen, toch moet het deze keer. Het gedicht luidt als volgt:

Als ik in Uw glorie kom, Heer Jezus, geeft ’t niet
of U me een kruk geeft, of een gouden stoel,
of U me een broek geeft, of een lang gewaad,
Heer God, als U mijn ziel maar redden wilt.

 Maar, Heer Jehova, voor ’t geval  –
ja voor ’t geval, dat ze ook dààr . . .
Heer God Almachtig – om secuur te zijn
geef mij dan zacht sluik haar
en ’n mager wit gezicht.

 Ik ben best tevreden met mijn zwarte snuit
heel best tevreden met mijn krullekop.
Maar als ik naar de hemel ga, Heer Jezus,
om héél secuur te zijn,
geef mij dan zacht sluik haar
en ’n mager wit gezicht.

 Twee keer de hel is wel een beetje veel,
dat zou je zelfs geen hond aan kunnen doen.
Dus als ik in Uw glorie kom, Heer Jezus,
enkel om secuur te zijn,
geef mij dan zacht sluik haar
en ’n mager wit gezicht. 

Als ik nu op TV een donkere voetballer zie die zijn haar heeft laten blonderen, moet ik vrijwel altijd aan dit gedicht denken.
Zoveel indruk heeft het op me gemaakt.
Het zou zomaar kunnen, dat het u ook raakt.

Dick de Jong