11 april: Lanzarote 6 – Tijd vergeten.

Met het feit dat ik tijdens onze familiereis op Lanzarote geen museum van binnen zou zien had ik me al verzoend.  Maar ergens op vakantie gaan en dan geen stadswandeling? Voorzichtig gooide ik wat balletjes op in de groep.
“Zullen we nog even bij de oude haven kijken?”

“Zouden we ook naar dat oude Castilio kunnen wandelen? ”
Niemand reageerde.

Toen er plannen werden gemaakt voor een middag zwemmen op een afgelegen strand zag ik mijn kans schoon.
“Ik ga met mezelf de stadswandeling uit het ANWB-boekje maken.”
Niemand protesteerde en niemand wilde mee.

Schilderij in de eetzaal

Wat had ik een heerlijke middag.  Het was een fikse wandeling maar hij voldeed ruimschoots aan mijn verwachtingen. In de eetzaal van ons hotel hing een schilderij van het havenplaatsje dat Playa Blanca vroeger was.  Er waren nog een paar dingen uit die periode: het bastion tegen de piraten,  twee ruïnes van windmolens, een drietal kleine vissershuisjes en de oude haven. Ik nam ‘a big English tea’  op een terras aan de boulevard,  maakte een strandwandeling en ondertussen vergat ik de tijd.

Vlak bij het eindpunt van mijn route kreeg ik een app van Frea. Of ik een lift wilde, want zij waren op de terugweg van het strand. Nou graag…. ik was naast de tijd ook de terugweg naar het park een beetje vergeten. We luisterden naar elkaars verhalen en bekeken elkaars foto’s. Zij waren naar de beroemde Papagayo stranden geweest, (zie foto, gemaakt door Frea)  waar het ook heel mooi was. Klik hier voor een link naar het reisblog ‘Follow my footprints’ >>> voor meer informatie  over die stranden.

Paradijselijk Playa Blanca op Lanzarote.
Inmiddels is het helemaal gemodelleerd naar de maatstaven van het West-Europese toerisme.  Het lijkt in niets meer op het schilderij in de eetzaal.
Als je je verdiept in de geschiedenis van het eiland stuit je op kolonisatie door de Spanjaarden,  onderdrukking, uitbuiting, rampen en beroerde levensomstandigheden.
De rol van toerist paste me niet altijd als een handschoen; het paarse plastic bandje van ons vakantieverblijf zat los om mijn pols, maar figuurlijk knelde het soms.

Met meerdere mensen heb ik het er naderhand over gehad.
“Het is zoals het is.  Zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar.”
“Men verdient behoorlijk veel aan het toerisme op Lanzarote; als er geen toerisme zou zijn zou men op het schrale eiland in bittere armoede leven.”
Even een weetje: 87% van de werkzame bevolking op Lanzarote werkt in de toeristenbranche. 
“Aan de kusten van Spanje, Italië en Turkije is het niet anders, hoor.”
Allemaal waar, maar de dubbele gevoelens blijven.

Wat je als individuele toerist kan doen is: vriendelijk en beleefd zijn tegen het bedienend personeel, niet dronken worden en badmeesters in het water gooien (zoals een Engelse meneer bij ons in het park), de plaatselijke normen en waarden respecteren en niet in aanstootgevende kleding een kerk binnen gaan; kortom, je gedragen.

Hierbij een link naar Lanzarote 5- Chocolademelk. Eeehm…..saus. >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.