17 april: The Young Matthew

Eigenlijk durf ik over dit onderwerp niet eens te schrijven op mijn blog.
Mijn broer leest mijn verhalen namelijk ook en hierover zijn we het grondig oneens.
En niet alleen mijn broer maar heel veel Matthäuspassion-liefhebbers.
In de jaren ’80 verscheen onder de groepsnaam The New London Chorale aantal albums  onder leiding van Tom Parker waarop klassieke muziek in een modern, populair jasje werd verpakt met Engelse teksten. Hierbij werkte Parker samen met zangers en zangeressen als Gordon Neville, Vicky Brown, Madeline Bell en Steve Jerome.

Halverwege de jaren tachtig had ik regelmatig contact met Roel, de zwager van mijn vriendin Wilma. Hij was onderwijzer, was dol op gitaarspelen en kwam af en toe een middag of een avond langs om gitaargrepen te oefenen en samen te zingen.
Soms wilde hij een lied aanleren met de klas en dan oefenden we samen met zang & gitaar. Hij was helemaal gek van The Young Matthew, een moderne uitvoering van de Matthäuspassion, daar had hij een een LP van. Die had hij voor mij op een cassettebandje gezet: hij wist zeker dat ik dat ook mooie muziek zou vinden.
Toen had ik originele Matthäuspassion nog nooit gehoord, hè?

Helemaal wég was ik van ’the young’-uitvoering.
Wát een mooie muziek. Het bandje heb ik werkelijk helemaal grijs gedraaid.
Toen we in Roden kwamen wonen kregen we een CD-installatie en één van de eerste CD’s die ik kocht was ‘The Young Matthew’, samen met ‘The Young Messiah’ en ‘The Young Mozart’.
En nee, daar schaam ik me niet voor.
Met klassieke muziek was ik niet opgegroeid, dus ik kende de originelen niet.

In maart 1995 ging ik op verzoek van vriendin Bea voor het eerst mee naar een klassieke uitvoering van de Matthäus-passion in de Oosterpoort in Groningen.
Duuuuurt laaaaang! Moeilijk! Duits!
Maar ook prachtig en indrukwekkend; ik moest er van huilen.
Maar het mooist vond ik de aria’s die ik al kende van de Parker-uitvoering.

In de loop van de jaren ben ik klassieke muziek erg gaan waarderen.
Zong in klassieke koren, luisterde klassieke muziek en weet inmiddels dat de Young-uitvoeringen niet in de buurt komen van de originelen.
Maar die uitvoeringen hebben mij wel kennis laten maken met klassieke muziek.
Ze hebben die moeilijke muziek voor mij toegankelijker gemaakt; ik wil er dus geen kwaad woord over horen.

In deze periode luister ik nog regelmatig naar The Young Matthew; inmiddels heb ik immers Spotify en daar staat het allemaal op.
Daar mag iedereen wat van vinden, maar ik vind het nog steeds mooi.
Sweet memories.

Sorry Henk.