21 april: Een krater.

Vorige week schreef ik over de bijzondere kerkdienst in Hoogersmilde.  Toen vertelde ik “sinds december is Jan ernstig ziek;  hij heeft een agressieve  vorm van maagkanker en vecht voor zijn leven.”

Op woensdag 10 april was hij met zijn vrouw Lammie en twee van hun kinderen naar Keulen afgereisd voor een ‘laatste strohalm-behandeling’. Het zou zwaar worden,  maar Jan had zijn hoop gevestigd op deze behandeling. Het is niet goed afgelopen; zijn lichaam kon de behandeling niet meer aan.  In de nacht van woensdag 17 op donderdag 18 is Jan overleden.

Met Jan en Lammie op onze reis naar Canada-juni 2017

Verslagen zaten we als broers en zussen op vrijdagochtend bij elkaar.
We stelden een advertentie op.
“Met verslagenheid hebben wij kennis genomen van het overlijden van onze geliefde,  sterke broer,  zwager en oom….” M’n maag deed pijn toen ik het bericht had uitgewerkt en zijn naam zwart op wit in de tekst zag staan.

Niet te bevatten.
Onze Jan.
Overleden.

Mensen die mijn blog volgen weten dat ‘familie’ een grote rol speelt in ons leven. In de advertentie hebben we de zin “wij zullen hem missen in onze familiekring” laten opnemen.  Dat is mooi Nederlands voor ‘ zijn overlijden veroorzaakt een krater in onze familie, we kunnen hem niet missen. ‘

Het Paasweekend stond voor ons helemaal in het teken van Jan’s overlijden. Natuurlijk: de cantorij zong op Goede Vrijdag en Eerste Paasdag, Het waren mooie vieringen,  maar m’n hoofd was ergens anders.  We hebben met ons gezin bij elkaar gezeten en ons gerealiseerd hoe moeilijk deze Paasdagen voor Lammie en de kinderen moeten zijn.

Wat fijn dat we zondag de 14e  die viering nog hebben kunnen opnemen. Die zondagavond hebben Jan en Lammie  in Keulen die kerkdienst nog bekeken en beluisterd.  Ze bedankten de initiatiefnemers er later voor,  ze hadden het bijzonder gewaardeerd.  Jan heeft de Paasviering niet meer mee mogen maken. Hij is gestorven in de vaste overtuiging dat in het huis van zijn Vader vele woningen zijn en dat er voor hem ook een plaats bereid was.

Wij moeten verder zonder hem; donderdag nemen we afscheid van hem in de kerk in Hoogersmilde.  ‘De kerk waarin we al zoveel met elkaar hebben meegemaakt ‘ schreef ik vorige week.

Dopen,  trouwen,  begraven.

Momenten in ons leven die we markeren met een viering in de kerk.
Lachen,  huilen,  elkaar vasthouden; deze vorm van religie is voor ons van toegevoegde waarde in ons leven.
Menigmaal de waarde van de dag.