Fotoboeken. Op deze website heb ik al vaker verteld dat ik ‘van de foto’s ben’; mijn leven is vastgelegd in albums. “Wanneer was dat ook maar weer?” is een vraag die altijd  opgezocht kan worden.  De laatste jaren laat ik bij Albelli losse fotobladen afdrukken die ik bewaar in vier-rings-multomappen. Maar voor speciale gelegenheden maak ik een echt fotoboek en Lanzerote was natuurlijk zo’n vakantie die een eigen boek verdient.

“Als het boek klaar is nodigen we jullie allemaal uit voor een officiële presentatie” stelde ik na de vakantie voor. Maar leg alle acht agenda’s maar eens naast elkaar; het mag een wonder heten dat we zondagavond met z’n achten bij elkaar zaten.
We hadden één groot bestand gemaakt van alle foto’s die iedereen op Lanzarote had gemaakt, dat op de televisie werd afgespeeld.
531.
Viel eigenlijk best nog mee.
Het duurde een uur voordat alle foto’s één keer voorbij waren gekomen en ondertussen was er koffie, thee en moesten we nodig bijpraten. Af en toe kwam er foto voorbij waar iemand iets van vond, waar een quote bij hoorde of waarbij een herinnering werd opgehaald.

“Wij hebben sangria mee!”

… net als op Lanzarote…

Net als tijdens de vakantie kwamen er stukjes fruit in en dat zorgde, samen met de andere drankjes en de foto’s, dat het Lanzarote-gevoel als vanzelf weer naar boven kwam.
“Oh man, wat was het leuk! Waarom doen we dit niet ieder jaar?”
Nou……
Tuurlijk.
Kan ook niet
Maar het hoeft misschien niet altijd zo duur en zo ver weg.
Al pratend kwamen we er op uit dat het wel heel leuk zou zijn om ieder jaar in ieder geval één weekend samen op te trekken.
In een groot huis? Op een camping? In blokhutten?
Zoiets; we verzinnen wel wat.

Toen we iedereen uitgezwaaid hadden bedacht ik dat het, ondanks dat ‘we er niet aan doen’ toch een hele leuke moederdag was.