19 mei: Historisch of histerisch?

Zaterdagavond 19 mei lag al maanden vast in onze agenda’s: verjaardag van één van de vrienden.
Eind april bleek dat op die avond ook de finale van het Eurovisie Songfestival werd uitgezonden. Geen probleem; kunnen we wel missen.
De afgelopen twee weken bereikten ons echter berichten dat de inzending van Nederland met Duncan Laurence waarschijnlijk in de hoogste regionen ging eindigen.
Spannend ja.
Dat werd een historische avond.
Waar we dus niks van gingen zien.
Jammer ja.

Vrijdagmiddag stuurde ik de vriendengroep enthousiaste apps.
Dat het een historische avond zou worden en dat we er met elkaar we een waar ‘Songfestival-feest’ van zouden kunnen maken.
Ik zou zorgen voor een scoreformulier en de tekst van het lied ‘Arcade’, zodat we dat allemaal mee zouden kunnen zingen.

Sinet reageerde direct: zij vond het een goed plan en wilde gelijk weten wat iedereen van IJsland vond!
Eén andere vriendin reageerde ook direct. zij was geen fan van het songfestival.
Gerard was ook duidelijk: “Wij gaan toch niet de hele avond naar die herrie luisteren.”
De andere vijf zwegen in alle talen.
Dan weet je al genoeg, hé?
Het bleef bij ‘zouden kunnen’…….zo’n feestje moet ik niet willen organiseren met deze vriendengroep.
Wij houden van andere feestjes.

Het scoreformulier bleef in de tas…..

We keken niet. We hadden het er in het begin niet eens over; het scoreformulier bleef in mijn tas, maar was nog wel even handig toen we wilden weten welke landen voor Nederland aan waren.
We keken wel even naar Duncan natuurlijk.
Net op dat moment ging iemand omstandig een toastje met eiersalade maken, zodat de mensen op de bank het televisiescherm niet konden zien……
Wij gaven Nederland douze points en toen ging het scherm weer op zwart.
Om kwart over elf togen we huiswaarts.
Eenmaal thuis keek iedereen kennelijk toch wel naar de uitslag, want de verjaardagsconversatie ging via de app gewoon door.
Wij zagen een hele rare Madonna.
“Madonna doet gelukkig niet mee met de puntentelling!”
Toen hadden wij het geluid er inmiddels al af.

En toen begon de puntentelling. Als je het al niet aan je hart hebt……steeds stond er een ander land bovenaan de lijst en kreeg je weer een andere groep hysterisch schreeuwende mensen in beeld.
Sinet appte: “Vreselijk! Ik lig hier gewoon met hartkloppingen op bed!”
Het was achteraf een histerische en historische avond.
Na 44 jaar hebben ‘we’ weer gewonnen.
Stiekem moest ik even denken aan die arrogante Waylon die 18e werd vorig jaar.
Europa had zijn muziek niet begrepen.

Dit jaar werden we vertegenwoordigd door een hele jonge artiest, net afgestudeerd aan de Rock-academie; hij keek steeds als een hertje frank en vrij in de camera’s en bleef redelijk onbevangen onder de enorme druk die in de loop van de week onstond.
Wat een ontlading toen hij uiteindelijk won.
Vanavond is er een extra uitzending van Pauw die geheel in het teken staat van het songfestival; er staat geen visite in mijn agenda dus ik zit er op mijn eigen bank bij.