Als donateur van de stichting Alzheimer Nederland krijg ik drie keer per jaar het magazine ‘alz….’ in de bus. Een leuk blad vind ik, dat ik weliswaar niet helemaal spel, maar toch wel even aandachtig doorblader en echt interessante artikelen lees ik.

Zo kwam ik bij een column met de titel ‘Ik wens u een mooi netwerk toe’ van de 82-jarige Yvon; in juni 2018 kreeg ze te horen dat ze alzheimer heeft. Ze begon columns te schrijven om haar belevenissen over deze veel voorkomende hersenziekte te delen. Ze schrijft dat ze zich door haar ziekte genoodzaakt ziet om hulp te vragen. Dat valt haar moeilijk, want tot vorig jaar was ze gewend om haar eigen boontjes te doppen.

Ze had een goede vriendin die haar geholpen heeft om die benodigde hulp te inventariseren en te structureren.
Even een stukje uit haar column:
Als ik ergens mee zit kan ik een beroep doen op mensen uit mijn naaste omgeving. 
We hebben een ‘wensenlijstje’ opgesteld van wie wat op zich zou kunnen nemen. 
Om een indruk te geven van wat u zoal van naasten kunt vragen, maak ik u deelgenoot van mijn wensen. 
– meegaan bij doktersbezoeken
– oproepbaar zijn bij calamiteiten
– één keer per week bij mij koken en eten.
– samen uitstapjes maken, musea en voorstellingen bezoeken
– hulp bij het beheren van de financiën, de administratie doen 
– hulp bij computer/tablet/telefoon
Iedereen heeft naar eigen smaak gekozen. Toen dat rond was heeft iemand in een leuke tekening verwerkt wie wat op zich neemt. Daar heb ik veel steun aan. 
Ik beschouw dit als een grote luxe en kan het iedereen aanbevelen. 
Veel mensen zijn bereid hulp te bieden, maar weten vaak niet waarbij.
Dan gebeurt er niks en dat is jammer.

De laatste twee zinnen heb ik vet gemaakt; dat is namelijk de reden dat ik dit blog schrijf.
Er zijn vaak in de omgeving van mensen die even hulp nodig hebben genoeg helpende handen, maar als er niemand is die het coördineert, dan gebeurt er niets.

Hoe vaak zeggen we niet tegen anderen “Kan ik iets voor je doen?”
“Trek maar aan de bel als je me nodig hebt!”
Maar vaak gebeurt er niets omdat er geen concrete dingen gevraagd worden.
De vriendin uit bovenstaand verhaal speelt een cruciale rol.
Inventariseren & coördineren, dat is het begin van gestroomlijnde hulp uit een behulpzaam netwerk.

Maar niet iedereen heeft zo’n goede vriendin.
Ken je iemand of ben je iemand die hulp nodig heeft bij het ‘inventariseren en coördineren’? Wijs hem of haar dan eens op Team290.
Team290, onderdeel van Lentis, begeleidt mensen met dementie en hun mantelzorgers.
Casemanagers regelen de zorg die nodig is. Zo kan men langer thuis blijven wonen.
Hierbij een link naar hun website >>>.