Toen ik vorig jaar weken in het ziekenhuis lag, kwam Carlijn met een nieuw spelletje; het heette Qwixx.
Het is een dobbelspelletje en net als bij Yahtzee moet je dingen aankruisen/afstrepen.
Dit staat er in de reclameteksten:
Bij Qwixx hoef je niet op je beurt wachten – iemand dobbelt en iedereen kan de worp benutten! Hoe meer getallen je op je scoreblad aankruist, des te meer punten je krijgt. Qwixx kan in twee minuten worden uitgelegd en is spannend tot de laatste worp! Dobbel mee en laat je aansteken door de Qwixx-koorts!

Met die koorts valt het wel mee, maar het is een leuk spelletje.
Dat wij nog niet hadden.
Van Carlijn kreeg ik wat losse velletjes om het thuis met Gerard uit te proberen.
Maar ik had niet de goede kleuren dobbelstenen en toen speelden mijn Pa Vrieswijk-genen op. “Dat ku’j toch zölf ok wel maken?’
Tuurlijk. Ik zocht al onze oude spellen na op verschillende kleuren dobbelstenen en vond een rode, een gele en een blauwe. Maar geen groene. Maar wel een zwarte.
“Dan doen we toch net of zwart groen is?” spraken Gerard en ik af en zo leerden wij met gekopiëerde velletjes en oude dobbelstenen het spel.

Toen ik met Coby en dochters in Groningen was brachten we een bezoek aan Wir War, een winkel waar ze alleen maar spelletjes verkopen. LEUK! Zoveel spellen! Ga daar eens kijken, je vindt altijd wel een spel dat je nog nooit hebt gespeeld.
Hierbij een link>>> naar hun website.
Een doosje Qwixx was snel gevonden.
En toen speelden de Opa Vrieswijk-genen van Carlijn op.
“Kun je niet beter zo’n score-blocje kopen en een losse groene dobbelsteen? Die kost maar 50 eurocent. Je hebt immers al een doosje…..”
Dat klopt. Ik had de papiertjes en de dobbelstenen in een klein, groen sigarettenblikje van Chief Whip gedaan. Geërfd van mijn vader; daar bewaarde hij speelkaarten in.

Dat houden we zo.
Sweet memories.