Gerard is al weer 5 dagen thuis. Mensen vragen mij regelmatig ‘Hoe is het nu met hem?’ Om antwoord op die vraag te geven vandaag een gastblog van Gerard:
Op de 14e augustus nam ik afscheid van mijn werk om me voor te bereiden op de stamcelbehandeling die die week zou beginnen. Enkele collega`s namen nog vakantie op en ik schetste dat ik weer thuis hoopte te zijn als zij weer terug zouden keren op hun werkplek. Ik kon mijn werk goed overdragen en met een gerust hart achter laten, omdat ik voor tijdelijk mijn eigen vervanger had geregeld.
En dan is het donderdag 15 augustus en word je verwacht in het UMCG. Al had ik mij er op ingesteld, het was wel even een omschakeling. Zeker toen de 2e dag bleek dat mijn verkoudheid een rhino-virus bleek te zijn en ik op een kamer alleen moest; daar mocht ik vervolgens de komende drie weken ook niet weer vanaf.
Verpleegkundig personeel kwam als smurfen verkleed binnen en was onherkenbaar door hun mondkapjes. Zo run je nog een bouwmanagement bureau en zo ben een besmettingsgevaarlijke patiënt in het UMCG. Wel te begrijpen, maar ook wel een rare gewaarwording.
Het scheelt dan wel dat ik met mijn ervaring vanuit 2015 ook wel de voordelen zag van een kamer voor mij alleen. Met bezoek, verpleging en artsen kon ik vrijuit praten en wij als spelletjes-fanaten waren niemand tot overlast; werd het bezoekuur een half uur langer dan was dat ook geen probleem. Maar toch: na drie weken boek en krantlezen, lieve kaarten ontvangen, TV kijken, met bezoek en in-jezelf pratend ben je het zat!
Zondagmiddag de 1e september gaf de verpleegkundige aan dat ik dinsdag naar huis mocht, maar dat was iets te voorbarig. Maandagmiddag kregen we te horen dat ik nog vier dagen langer moest blijven, omdat ik een bacterie in mijn bloed had opgelopen via de infuuslijn. Die kon alleen met antibiotica worden aangepakt via een nieuwe infuuslijn. Die laatste week ging ik per dag qua herstel met sprongen vooruit en vooral het eten ging weer als vanouds.
Wat je dan mist is je vrijheid om te gaan waar je wilt.
Toen Ada woensdagmiddag vroeg: “Waar kijk je het meest naar uit als je vrijdag naar huis mag? ” hoefde ik niet lang na te denken. “Dat ik mijn eigen gang weer kan gaan, zonder infuus en zonder vrijheidsbeperkingen.”
En dan natuurlijk thuis want het is nergens beter dan thuis. Je bed slaapt beter, het eten smaakt weer als van ouds en even door de tuin lopen is mijn lust en mijn leven.
Vrijdag ga ik weer voor controle naar het UMCG.
Natuurlijk moet ik nog flink aansterken, maar ik voel mij goed en ik hoop dat de bloedwaarden dat vrijdag ook bevestigen.
Ik ben benieuwd!.
Dick de Jong
En dat laatste is wat we allemaal met jou mee hopen!
Henk van Donk
Hoi Gerard
Wat is dan weer fijn om thuis te zijn. Je denkt dst je de wereld aankan maar…..rustig aan. Ik hoop dat je dnel weer de oude bent en dat wij elkaar weer ontmoeten. Veel kracht en plezier wens ik je toe. Dag Gerard