Gisteren was ik op bezoek bij een echtpaar dat ik ken van de kerk en de Catharinacantorij.
Het was een aangenaam bezoek. We wisselden wat wetenswaardigheden uit over elkaars gezondheidstoestand en dronken ondertussen thee.
Gezelllig.

We kregen het over hun kleinkinderen en kinderen die zo leuk met oma konden appen.
“Oma appt altijd hetzelfde” grapte opa.
“Altijd dezelfde regels.
“Hoe is het bij jullie?”
“O wat fijn!”
“O wat mooi!”

Of opa zelf de kunst van het appen vaardig is vertelt het verhaal niet.
Opa vertelde nog wel een mop: drie schoonzonen zitten bij hun schoonmoeder thuis, er moet iets overlegd worden over onderhoud aan het huis, schoonmoeder zou voor na het overleg een warme maaltijd bereiden. Moeder stommelt de kelder in om aardappels op te halen, struikelt op de trap en valt onder in de kelder. Overleden.
Toen iemand aan de schoonzonen vroeg “maar hoe is het nu met jullie dan” zeiden de heren: “O, wel goed hoor. We hebben macaroni gegeten.”

Meestal noem ik geen namen op dit blog vanwege de privacy, maar mensen uit Roden die bij onze PKN-gemeente horen weten vast wel waar ik geweest ben.

Eén van hun kinderen had een leuk filmpje gestuurd.
Ik wil het mijn lezers niet onthouden.