Dertig jaar zwem ik al met Ans, mijn overbuurvrouw van dertig jaar geleden.
Zij woont al meer dan vijfentwintig jaar niet meer tegenover ons, maar drie straten verderop en na hun verhuizing zijn we gewoon blijven zwemmen.
Toen we ons 25-jarig zwemjubileum vierden gingen we uit eten, nu we 30 jaar kunnen afstrepen gingen we samen naar de film: Downton Abbey.
Klik hier voor een klein voorproefje van de film >>>.

Dit onderwerp hoef ik met mijn gezinsleden niet te bespreken; zij hebben de serie destijds niet gevolgd op de televisie en vinden er ook helemaal niks aan.
Dat is dan maar duidelijk.
Bij Ans thuis is dat ook zo.
Toen er berichten kwamen over een film van onze geliefde serie (twee jaar geleden al)  beloofden we elkaar dat we daar samen heen zouden gaan.
Gisteravond zaten we samen op rij 5 in de bioscoop van De Nieuwe Kolk in Assen.
Nog nooit hadden wij gezamenlijk een aflevering van Downton Abbey gezien, dus het was heerlijk om nu met z’n tweeën de film te zien.
We gaven ons er volledig aan over.
We lachten om dezelfde dingen en zwijmelden bij dezelfde dingen.

“Die muziek!”
“Wat een prachtige beelden van dat kasteel…”
‘Mooie jurken en sieraden!”
“Ik denk dat die twee straks iets met elkaar krijgen.”
“Helemaal in de stijl van de jaren ’20 hé? Huizen, uniformen, noem maar op”.

We gniffelden tegelijkertijd om de arrogante, cynische en bitse oude lady Grantham (gespeeld door Maggie Smith) “I never argue…..I explain!”
Achteraf constateerden we dat deze film bijna niet te volgen is voor mensen die de TV-serie niet gezien hebben. Voor ons als kenners was het mooi om te zien dat Anna en Mr. Bates nog steeds werkzaam zijn op Downton Abbey en dat ze samen een kindje hebben, dat Mr. Carson en Mrs. Hughs samenwonen in cottage op het landgoed, dat Tom (de weduwnaar van dochter des huizes Sybil) zijn plek inmiddels heeft gevonden in de familie en dat de vileine oma Violet Crawley geen spat veranderd is.
Het was prachtig om de opgeklopte toestanden te zien bij het bezoek van ‘The King en the Queen’; de deftigheid van het personeel van het koninklijk huis dat zichzelf heel belangrijk vond. We zagen King George V en hij zag er (evenals zijn vrouw) net zo uit als op de oude foto’s uit de jaren ’20.
De film eindigt met een bal: een compleet orkest, klassieke walsmuziek (de Valeta kwam zelfs nog voorbij), ruisende jurken, keurige smokings…….

Heerlijk.
Wat hebben we genoten; wat hou ik toch van zulke kostuumfilms.
Na afloop verzuchtten we tegelijk; “Wat jammer….”
Als je recensies over deze film leest, met name die van de kwaliteitskranten, dan is het niet best.  In meerdere opzichten niet. Dun verhaal, geschiedkundig niet juist, standsverschillen niet goed uitgespeeld en slecht geacteerd.
Maakt ons geen bal uit.
Om met Violet te spreken: “I don’t care what common people think at all.”