6 oktober: Leven is als sneeuw.

Nu Gerard in zijn revalidatieproces zit is het de bedoeling dat zijn conditie stukje bij beetje weer wat beter wordt. In 2016, na de vorige stamcelbehandeling, heeft hij achter ons huis een schuurtje met een overkapping gebouwd, wat resulteerde in ‘Waninge Plaza’.
Dat hielp ontzettend bij het herstellen.
Nu hij bijna een maand thuis is begint het weer te kriebelen.
Natuurlijk: we wandelen en fietsen regelmatig een stukje, hij doet kleine klusjes in en om het huis, maar het lichaam moet zo langzamerhand weer wat sterker worden.

Samen hebben we bedacht dat we de zolder gaan opruimen.
Het is bij ons vast niet anders dan bij de meeste mensen: we maken in een kast ruimte voor iets nieuws, wat in de kast stond gaat in een doos waarbij wordt gezegd: “Zet eerst maar even op zolder, dan is het uit zicht. We zien later wel weer.”
En zo gaat het ook met gebruiksvoorwerpen.
Eerst maar even op zolder, je weet maar nooit.

We wonen nu 30 jaar in Roden en de zolder staat inmiddels vol.
“Weet je wat? Ik begin alvast” zei Gerard op een vrijdagmorgen.
Een kwartier later zat hij al weer beneden op de bank.
“Dit werkt zo niet. Dit moeten we samen doen.”
Bij alles wat je oppakt moet je namelijk overleggen: wat doen we hiermee?
We hebben nogal wat opties.
– Bewaren.
– Het Goed, kringloop of Leger des Heils.
– De Roder-boekenmarkt (nu is een goede tijd!)
– Naar iemand anders die we er blij mee kunnen maken.
– Oud papier
– Weggooien (container of stort).

Bij sommige dingen vraag je je af waarom je het in ’s hemelsnaam bewaard hebt, andere dingen haal je liefdevol uit een doos, waarbij je hoofd onmiddellijk vol herinneringen zit.
Bijvoorbeeld boekjes uit mijn kindertijd (sommige nog gekregen op de zondagschool) en onze oude LP’s: een stapeltje van Gerard, een stapel van mij en een plastic zak vol van ons samen (klik op de foto voor een vergroting).
Ik moet er niet te lang over nadenken, want eigenlijk wil ik alles bewaren.
Er gaat meer dan 30 jaar huwelijk door onze handen; sommige dozen staan er nog vanuit ons laatste huis in Smilde.

Maar je kunt niet alles bewaren.
Herman van Veen zegt daarover: ‘Leven is als sneeuw;  je kunt het niet bewaren’.
Wat een mooie vergelijking; we bewaren dus nu onze sneeuw-herinneringen.
Herinneringen aan koude voeten, gladheid en troep op de wegen, maar vooral ook aan het sneeuwballen gooien, het sleetjerijden, het sneeuwpoppen maken, de prachtige witbesneeuwde wereld en romantische wandelingen in een sneeuwbui.
Dat ons leven nog maar lang mag sneeuwen.