In het blog over het kraamcadeautje dat we altijd meenemen >>> (prentenboek en vestje) noemde ik het boek Monkie.
Daar had ik al eens een blog over geschreven, dacht ik, maar dat was in mijn hoofd.
Toen ik wilde linken naar dat blog bestond het nog niet.
Hoe bestaat het!

Dat maak ik vandaag goed.
‘Monkie’ is een boek zonder woorden.
Toen Carlijn twee was nam ik het eens mee van de bibliotheek en ze vond het geweldig.
Het kindje dat het avontuur met haar speelgoedaapje Monkie beleeft is zo getekend dat het een jongetje of een meisje kan zijn.

De mama in het boek was ik en ik noemde het kindje Carlijn; dat kon ook best, want het kindje heeft blond piekhaar en dat had Carlijn ook.
Het aapje is de lievelingsknuffel van Carlijn en op een dag, tijdens een regenbui, verliest ze Monkie als ze bij mama achter op de fiets zit.

Voor een kleuter is dat een horror-scenario.
De Carlijn in het boekje is ontroostbaar.
Ze gaan nog zoeken, maar vinden het knuffeltje niet meer terug.
In het boek zie je dan wat er intussen met Monkie is gebeurd.
Ze ligt onder een boom en wordt geadopteerd door een muizenfamilie.
Dan wordt ze meegenomen door vader Egel naar zijn gezin.
Daarna wordt ze gestolen door een ekster en meegenomen naar het nest.
Tenslotte valt ze in het water en belandt ze, inmiddels zwaar gehavend, tussen de vissen op de bodem van het meertje in het park.

Dan blijft het haakje van een visser in het broekje van Monkie zitten en wordt ze uit het water gevist.
De visser blijkt een poppendokter die Monkie weer opknapt en in de etalage zet.

En wie is met mama aan het sleetje rijden en ziet Monkie voor het raam staan?
Carlijn!
Het laatste plaatje is een zielsgelukkig kindje met Monkie.

In haar kleuterleventje is dit grote leed Carlijn ook overkomen toen haar lievelingsknuffel Gerdien een tijdje weg was. Daar heb ik al eens eens een blog over geschreven onder de titel ‘Teruggevonden’. Hierbij een link >>> naar dat blog. 

Tenslotte: het boek van Monkie is natuurlijk vooral een leuk cadeau voor ouders die hun kind tweetalig willen opvoeden. Als voorbeeld neem ik even Willem Alexander en Maxima. Zij vertelt in het Spaans en hij in het Nederlands; maar ze kunnen het ook nog samen voorlezen: in het Engels!