Van Gerard kreeg ik voor mijn verjaardag een heerlijk cadeau: kaarten voor de muziektheatervoorstelling ‘Amadeus’ in Martini plaza in Groningen.

De voorstelling begint met de oude Salieri die in een verpleeghuissetting in een rolstoel zit. De andere bewoners kijken op een televisiescherm naar Andre Rieu, Salieri zit er met z’n rug naar toe. Hij vertelt dat het de laatste nacht van zijn leven is en dat hij ons, geesten van de toekomst,  gaat vertellen hoe het nou zat met de dood van Mozart en zijn rol daarin.
Hij nam ons mee naar Wenen naar de tijd dat hij als beginnend componist al succesvol was en hoe zijn kennismaking met de jonge Wolfgang Amadeus Mozart verliep. Dan ontvouwt zich voor je ogen het leven van Mozart; je hoort zijn geniale muziek, je ziet een irritante losbol en je ziet wat het allemaal doet met Salieri. Hij ziet dat God aan Mozart heeft gegeven wat hij zelf zo graag wilde: goddelijke muziek maken.
Hierbij een link naar een video van repetitiebeelden, dan heb je even een idee.

In de recensies wordt Mark Rietman uitbundig geprezen om zijn acteerprestaties en dat kan ik alleen maar onderschrijven, maar voor mij bracht de sopraan Lucie Chartin het mooiste van de avond. Als ‘koningin van de nacht’ imponeerde ze met goed uitgevoerde hoge noten en ze zong prachtige aria’s en zo mooi uitgevoerd….. de keizer moest er van huilen, maar ik ook.

Het hele stuk is een bijzondere combi van modern toneel en klassieke muziek. Er staat regelmatig een orkest op het podium en er zingt ook een voltallig koor in deze voorstelling, in Groningen het Toonkunstkoor Bekker. (klik hier voor een verslag en een video van RTV-Noord>>>)
Omdat de andere stemmen allemaal door microfoons versterkt worden, kwam het koor soms wat ielig over, de mannen bijvoorbeeld kon ik in één lied niet eens goed horen, maar dat kwam ook omdat we wat aan de zijkant zaten en de mannen precies aan die zijkant in de coulissen stonden.

Was ik samen met de keizer al in tranen door de sopraan, toen het koor aan het einde bij de dood van Mozart het introïtus van het ‘Requiem’  inzette en daarna ‘Lacrimosa’ zong liet ik het allemaal maar gebeuren: wat een emotie en wat een intens drama.

Nu lijkt het of het allemaal drama was, maar dat was geenszins het geval.
Er viel ook genoeg te lachen, want Mozart werd niet alleen op een vileine manier dwars gezeten door Salieri, maar ook door de minister van cultuur en twee andere kunst-hotemetoten die met idote regelgeving en protocollen voor de muziek roet in het eten gooiden en daarmee ook de huidige situatie in kunstenland op de hak namen. “Te veel noten” bijvoorbeeld als kritiek op een stuk dat Mozart had geschreven; alsof het aantal noten in een stuk beperkt zou moeten worden.

Ergens in een artikel over deze voorstelling hoorde ik de regisseur zeggen; “Amadeus is een pleidooi voor de schoonheid van muziek.”
Daar was ik natuurlijk al lang van overtuigd, maar ik heb dit pleidooi als verjaardagscadeau scene voor scene en noot voor noot uitgepakt: ik heb er intens van genoten. Geen noot te veel.