5 januari: Weer een jaor….

Mijn kerstvakantie was heerlijk.
Aan een vriendin schreef ik dat ik de afgelopen week nog een paar dagen kon ‘dobberen’ en dat heb ik gedaan.
Genoeg te doen maar niet altijd zin om nuttig bezig te zijn.
Maar ook geen zin in de Dr. Denker Kerstpuzzel.
En zelfs geen zin in het voorbereiden en schrijven van een blog.
Niet ‘in the mood’.

Niet depressief, niet apatisch, niks verontrustends, maar gewoon geen zin.
Eerlijk gezegd voor mezelf een toestand waarin ik niet vaak verkeer.
Soms heb ik het tijdens een revalidatieperiode na een hartinfarct: het ‘laat-mij-maar-even-gevoel’. Lekker op de bank, bladen lezen, borduren, breien, haken, televisie kijken.
Alleen de hoognodige boodschappen en huishoudelijke klussen doen die echt even moeten en verder dobberen.

Wel veelvuldig sociale contacten bijgehouden met gezin, familie, en vrienden; we hebben de gebeurtenissen in het afgelopen jaar gememoreerd en uitbundig  in verschillende kringen geklonken op het nieuwe jaar.
Nu is het huis zonder zin weer ‘ontkerst’.
In de woonkeuken staat nog de roos die we kregen op het kerkhof na de begrafenis van Johan Post, (schoon)vader van twee van onze gespreksgroepsleden.
“We geven deze roos aan jullie mee om niet in verdriet te blijven hangen maar je te realiseren dat het leven doorgaat.”

Van mijn boekenvriendin kreeg ik vorige week een app.
Ze had een column gelezen van Wim Beekman in de krant en had aan mij moeten denken.
Het is een mooi geschreven column onder de titel ‘Weer een jaor’ met een zin die me uit het hart gegrepen is:

Mag het nieuwe jaar alsjeblieft ook een gewoon jaar worden? In alle rust, in alle ontspanning. Waarin het komt zoals het komt, en gaat zoals het gaat. Dat je gewoon je best doet en dat je hoopt dat het uiteindelijk goed zal zijn. De weldaad van het gewone.

Wil je de hele column lezen? Hierbij een link naar zijn verhaal op ‘Koudum.nl’>>>
Hij refereert aan een lied van Daniël Lohues ‘Tik tak’.
Klik hier>>> voor een eerder blog daarover van mijn hand, daar kun je het lied ook beluisteren.

Inmiddels heb ik weer zin.
Dit eerste blog in 2020 sluit ik af met een tekst die op het laatste blaadje van onze scheurkalender van 2019 stond.
Gerard las deze tekst voor op oudejaarsavond vlak voor we met elkaar zouden losbarsten in het ‘Bohemian Rhapsody-koor’ van vijf voor twaalf.
Het is een tekst van Toon Tellegen.

Ik denk dat geluk zacht is als fluweel als je het kon aanraken. 
En rood, lichtrood, als je het kon zien. 
En dat het knispert als takjes onder je voeten in een bos in de herfst. 
Als je het kon horen. 
Ik wou dat ik het ergens vond en aan iedereen van wie ik houd kon geven. 
“Wat is dit?” ze zouden grote ogen opzetten.
“Geluk.”
“Hoe kom je daaraan?”
“Gevonden.”
“Wat veel.”
“Het is ook voor een heel jaar!”
“En allemaal voor mij?”
“Ja.”

2020.
366 nieuwe kansen om te genieten en te lachen, lief te hebben en te dromen.
Maak er iets moois van.