“Maar niet te vaak toch!” dacht ik toen ik dinsdag 4 februari deze kop boven het artikel van meneer Schollema las in het Dagblad van het Noorden. Maar het boeide mij natuurlijk wel en het raakte mij ook! In het gedeelte dat hij schreef hieronder herkende ik mij wel.

Ondanks alle steun is de reis van de ziekte best eenzaam. Je neemt afscheid van veel wat zo vanzelfsprekend lijkt. Niemand om me heen die gezond is kan echt voelen en beleven wat ik meemaak, wat een kankerpatiënt meemaakt. Er blijft afstand, hoe klein ook. Maar er kan wel een brug worden gelegd. Door er open over te praten en te schrijven, en niet weg te duiken, hoe moeilijk dit misschien ook is. Bewust praten we er heel open over, met ons gezin, familie, vrienden en bekenden. Dat is helend, voor beide kanten. Dat je er voor elkaar bent, met en zonder woorden. En ga elkaar niet uit de weg.
Klik hier>>> voor het hele artikel

Wij hebben er ook veel over kunnen praten met onze kinderen, familie en vrienden en dat maakte het afgelopen jaar voor mij het verschil om het te kunnen dragen.
Ook al moest ik het alleen doen ik was niet alleen.
Alle lieve kaarten, knuffels en berichtjes, het doet er echt toe!

Een bijzonder voorbeeld van steunbetuiging van twee van onze vrienden wil ik graag delen met jullie:
Duizenden lampionnen vormden op 29 december 2019 in het Olympisch Stadion een hart van liefde, kracht en groot gemis in het kader van ‘Nederland geeft licht’, een actie van KWF Kankerbestrijding. Elke lampion was voor iemand die is geraakt door kanker en zij hadden voor mij ook zo’n lampion gedoneerd. Lees hier >>> meer over die actie.

Het was een ontroerend en hartverwarmend moment toen alle lampionnen aangingen. Ook mijn lampion gaf licht en via onze vrienden kregen we daarvan een filmpje.
Klik hier >>> voor het bekijken van die video.
Ik was er stil van toen ik het videofilmpje had gezien.
Dankjewel Jan en Janet!

Dankjewel Ada en de meiden met de jongens.
Dankjewel familie, vrienden en bekenden.
We vieren het leven!
Maar naast alle positivisme had ik zo graag gezien dat onze ontvallen dierbaren in onze omgeving dit geluk het afgelopen jaar ook hadden gehad.
Maar ook dan helpt praten over verlies en rouw; we blijven om elkaar heen staan.

En nu?
Nu weer verder, want dat zit ook wel heel diep geworteld in mij. Weer vooruit kijken en (gewoon) weer plannen maken met tweetjes, met de kinderen met vrienden en familie. Ook het werk, de kerkenraad en zo af en toe het zingen heb ik weer opgepakt.
De laatste bloeduitslagen waren hoopgevend of zoals de hematoloog zei: “Hier worden wij wel blij van!”
Kijk,  dat hoor ik graag.